Słusznie, słusznie. Pierwszy raz widziałem film (ale nie oglądam dużo), w którym nie da się lubić głównego bohatera. Można go żałować, ale jest tak żałośnie mały i przerażająco psychopatyczny, że nie sposób, po prostu nie sposób czuć do niego niczego innego poza odrazą. A mimo to, mimo to – ogląda się to jak film o sobie. Sobie, który mógłby się zagubić w odmętach i będąc sam, popychany przez współuczestników życia, pogardzany i poniewierany, w panice zachować się podobnie. Jest jeszcze coś – ta postać będąca tak jednoznacznie sportretowana, nie mająca żadnego przełamania w dobrą stronę, żadnego dobrego odruchu od początku do końca – mimo wszystko nie jest ciosana jednowymiarowo. Świetny scenariusz. Kawał dobrego, mięsistego filmu.