Bodaj najlepszy z Almodovarowskich wytworow, jakie widzialem do tej pory (a widzialem cztery gora). Jest to film jednoczesnie wzruszajacy jak i pocieszajacy niekiedy. Jest duzo absurdu, duzo postaci i watkow - ale wszystko to zmieszane w wirtuozerski sposob, dokraszony hiszpanskim temperamentem rezysera. Dzieje sie sporo, duzo jest dialogow, ale to nie one sa tu najwazniejsze. Almodovar mowi, ze plec jest sprawa drugorzedna, ze kazdy ma prawo do kochania, w tym wypadku chodzi o milosc do tragicznie zmarlego syna. Zadziwiajace jest, jak malo rezyser mowi tu o facetach - jesli juz cokolwiek, to raczej w sposob bezlitosny, za wyjatkiem syna glownej bohaterki, utalentowanego pisarza.
Jest tu tyle wyrozumialosci i wspolczucia, ze nie sposob nie uznac tego za dzielo ku chwale rodzajowi zenskiemu jak i nijakiemu. Transwestyci sa tu pokazani rownie pozytywnie, co kobiety. Ale, jak juz mi sie napisalo, nie plec jest tematem universum tego wspanialego, lekkiego i gorzkiego tytulu. No i te wszechobecne, nasycone kolory. To po prostu caly Pedro, jak mniemam.
9,5/10.