Film Ireny Kamieńskiej i Andrzeja Piekutowskiego otwierają szerokie plany budzących jednocześnie zachwyt i przerażenie kazachskich stepów. Gdzieś w oddali, ledwo dostrzegalna, majaczy hałda górnicza, na drodze pojawia się ciężarówka. W kolejnych sekwencjach powracają obrazy pustych przestrzeni, miejscowej przyrody. Szerokie plany kontrastują ze zbliżeniami twarzy narratora i mieszkańców miasta, uwięzionych przed laty w owej pustce. Katolicki ksiądz, urodzony na Litwie, opowiada o swojej drodze do kapłaństwa - rozpoczętych w Kownie studiach w roku 1946, czystkach sowieckich i relegowaniu go z uczelni, ukończeniu seminarium w roku 1950 i początkach kapłańskiej posługi. Wysłany do Kazachstanu rozpoczął pracę z parafinami. Wkrótce jednak władze zabroniły mu działalności. Zatrudnił się wówczas jako kierowca w szpitalu. Przemierzając bezdroża, potajemnie kontaktował się z wiernymi - odprawiał msze, udzielał komunii i ślubów, chrzcił dzieci. Mimo, że wielokrotnie grożono mu aresztowaniem, doprowadził w końcu podstępem do budowy kościoła w Karagandzie, który stał się miejscem spotkań zesłańców przywożonych do Kazachstanu od lat 30. Jego narrację uzupełniono ujęciami twarzy mieszkańców miasta, w których wydaje się odbijać historia tej społeczności oraz fragmentami zapisu mszy świętej. Dla dzisiejszych mieszkańców Karagandy kościół to wspólnota wiary, niezależnej od języka i historii jej członków, i gwarant zachowania tożsamości. W jego murach mieszają się polski, ukraiński, rosyjski i niemiecki.