Przez pierwszą połowę - politycznie poprawny. Z dwóch porwanych chłopców biały zostaje uwięziony, czarny wydostaje się i latając po całym domu, skrywając się przed porywaczami, zgrywa bohatera. Ma wiele okazji, by załatwić drugiego oprawcę, ale je przegapia, a przecież tak przykozaczył zabijając pierwszego. Scena ze zmywaniem podłogi przekomiczna - to sprzątanie na czas, cudem udane, śmiechłem. Wezwany przez z trudem podłączony telefon policjant (tak, jeden policjant), widać, że żółtodziół, oczywiście musi zginąć. Wcześniejsza scena z przebijaniem się do łazienki niemal identyczna, jak w "Lśnieniu" Kubricka, nawet skaleczenie dłoni prawie takie samo. Biały dzieciak - idiota: ma założonego elektrycznego pastucha na szyi i grozi mu śmiertelne porażenie, ale nie poddaje się i wybiega, by ratować wykrwawiającemu się przyjacielowi życie. Gdyby ten drugi nie miał przy sobie obcęg, którymi nieco wcześniej oprawczyni (kobieta to jedyna niespodzianka), zginąłby jak nic. Dalej: biały dzieciak razi porywaczkę znalezionym w radiowozie paralizatorem. Co robią dalej? Zamiast zabrać kluczyki i siekierę i spróbować odjechać, uciekają, coraz słabsi, w las. Facia ich znajduje i zamachując się siekierą, trafia w pieniek, wyciąga nadłamany trzonek. Gdy ma go wbić w brzuch jednemu z nich - magicznie zjawia się wezwana przez białego przez radio z radiowozu policja (że niby zdążyli dojechać i wejść w las, no błagam) i strzela jej w plecy. Choć była ciemna noc i choć szybko trzeba dzieciaki do szpitala odwieźć: mamy dzień i jeszcze policja stoi i dopiero rusza. Ta scena na końcu, której było parę przebłysków w trakcie - niepotrzebna.
Widziałem wcześniej podobny film, dużo lepszy, który polecam, nosi tytuł "Cop Car" (polski tytuł "Radiowóz"). Ten można obejrzeć dla zabicia czasu.