Stereotypowy ukochany przybywa do stereotypowej ukochanej, ale brat dziewczyny nie pozwala jej wyjechać. Bo ona nie może opuścić tego domu.

Jak na film trwający tylko 79 minut to jest zaskakująco... nudny. Pierwsze 40 minut było przyjemne, zgoda, ale drugie 40 minut już musiałem się zmuszać by dokończyć. Dziwne.
Filmowi szkodzi bezmyślne skopiowanie oryginału i budżetowość. Bohaterowie, szczególnie pan Usher, posługują się niezwykle rozbudowanymi, poetyckimi zdaniami które fajne były na piśmie, gdy to czytelnik na ich podstawie wyobrażał sobie świat opowieści, ale w filmie już miał to pokazane więc trochę nieteges. Nie wspominając o tym, że mówienie w ten sposób jest nienaturalne jak cholera.

Jest też coś nienaturalnego w tym, że dramat znowu jest rozpisany na niewiele postaci. Pogrzeb bez księdza lub kogoś z policji kto odnotuje śmierć? Hm. Niemniej akceptuję, że w taki sposób się kręciło takie filmy i nie mam z tym problemu. Ale logistycznie też kilka rzeczy leży - Usher niby ma ten wrażliwy słuch a np. w scenie ze spadającym żyrandolem wbiega do środka i szuka źródła hałasu, robiąc przy tym miny jak pan Magoo. W innej scenie, świetnej swoją drogą, pani Usher pokazuje nazwiska na trumnach. Problem w tym, że do kamery, a nie do postaci której je pokazuje. I tak dalej, choćby to dodanie do fabuły sekretnych przejść w domu na ostatnie 10 minut filmu.

Niemniej, historia jest świetna (choć nieangażująca) a reszta filmu co najmniej solidna - na szczególną uwagę zasługują portrety rodziny Usherów, budzące strach w taki abstrakcyjny i oryginalny sposób. Ktoś te obrazy namalował, pewnie na potrzeby filmu, wypada docenić!


5/10