Tak, nazwijmy to umownie projekcją pośmiertną. Dość częsty zabieg filmowy, wykorzystany choćby nie tak dawno przez Smarzowskiego w "Wołyniu".

Co do drugiego pytania to prawdopodobnie istotnie na szczeblu dyplomatycznym ktoś upominał się o "swojego" archeologa, a sowietom - choć zdawali sobie sprawę z pomyłki - nie na rękę było przyznanie się do niej. Los Millera zależał od kaprysu wysokiego rangą oficera bezpieki i ważył się do ostatniej chwili. Ostatecznie zwyciężył komunistyczny beton i system nie dał mu żadnych szans "scierając go na pył". Happy endu nie było, a truchło głównego bohatera posłużyło kilku innym więźniom do zdobycia kilku dodatkowych racji żywnościowych.