"Zjedzeni żywcem" to drugi film Tobe'a Hoopera zainspirowany dziejami jednego z amerykańskich
seryjnych morderców. Natchnieniem dla wcześniejszej o trzy lata "Teksańskiej masakry piłą
mechaniczną", która jest opus magnum w dorobku reżysera z Teksasu, był Ed Gein -
psychopatyczny morderca i wybitny fachowiec w zakresie ćwiartowania i patroszenia, a także
doskonały wytwórca odzieży, mebli i zestawów obiadowych z ludzkiej skóry i kości. W "Zjedzonych
żywcem" postać niedarzącego sympatią pań lekkich obyczajów hotelarza Judda została nakreślona
na wzór Joe'a Balla, zwanego Rzeźnikiem z Elmendorf lub Aligatorem. Ball zasłynął tym, iż w swej
otworzonej w Elmendorf gospodzie hodował pięć aligatorów, które ku uciesze gości publiczne
karmił małymi zwierzętami. Zacny gospodarz zamordował również kilka młodych kobiet, którymi
jeśli wierzyć jego przechwałkom nakarmił swoje gady. W filmie Hoopera właściciel spowitego mgłą
hotelu nie hoduje pięciu aligatorów, ale jednego - w dodatku gumowego - krokodyla afrykańskiego.
"Zjedzeni żywcem" to obraz zgoła inny niż "Teksańska masakra...", szczególnie pod względem
świeżości i brutalności. Akcja filmu jest ospała i momentami wręcz durna. Wystarczy choćby
wspomnieć scenę pożarcia przez krokodyla psa, po której właściciele zwierzaka i rodzice
dziewczynki, której był pupilem, nie tylko nie są zdziwieni obecnością niebezpiecznego gada w
hotelu, ale zamiast brać nogi za pas postanawiają wynająć pokój. Pomijając tego rodzaju durnoty,
ów dziwaczny twór Hoopera ogląda się całkiem nieźle. Wprawdzie spodziewałem się większej
ilości głupkowatych scen gore, ale po seansie doszedłem do wniosku, iż były odpowiednio
wyważone. Film dla koneserów i osobników lubiących dzierżyć w rękach kosę i widły. :D