Art Carney 

Do historii kina wszedł w 1974 roku, kiedy, mając za rywali takie tuzy jak Al Pacino, Jack Nicholson, Dustin Hoffman oraz Albert Finney, zdobył Oscara.
To jeden z najwybitniejszych radiowych aktorów Ameryki. W latach 30 był gospodarzem magazynu kryminalnego ''Gangbusters'', w latach 40 był gwiazdą dziecięcego programu stacji ABC pt. ''Red Cantern - ryba-premier'', a przez kolejnych 20 lat, już w telewizji, prowadził autorski program z cyklu ''The Bill and Cora Baird Puppets''. Bohaterami oraz gośćmi programu Carneya były kukiełki. W programie ''Pot o' Gold'' śpiewał razem z ''Horace Heidt Orchestra'' oraz dawał wykłady na temat dialeków. Obdarzony silnym głosem i nienaganną dykcją był prawdziwą gwiazdą radia w Ameryce, bardzo często można usłyszeć słynną anegdotę, że, gdy pewnego dnia prezydent Franklin Delano Roosvelt poczuł się źle, to właśnie Carney wygłosił za niego przemówienie radiowe. Nikt się nie domyślił, że przemawia, nie głowa państwa, a aktor. Chociaż trudno go nazwać stuprocentowym aktorem, bo nigdy nie ukończył żadnej szkoły aktorskiej. Jego kariera edukacyjna skończyła się na szkole średniej A.B.Davis High School w Mount Vernon, którą ukończył w 1936 roku. W czasie drugiej wojny światowej walczył w amerykańskiej piechocie we Francji. Został ranny w nogę, w szpitalach spędził 9 miesięcy, jednak już do końca życia musiał kuleć. W 1956 roku zadebiutował na Broadwayu w roli Felixa Ungera w słynnej sztuce Neila Simona ''The Odd Couple'', gdzie jego partnerem był Walter Matthau. W roku 1974, w wieku 55 lat, zagrał 72-letniego Harry'ego Coombesa w komedii ''Harry i Tonto''. Wzruszająca historia o emerytowanym nauczycielu, który wybiera się w długą podróż z własnym kotem, wymagała od Carneya wiele poświęcenia. Musiał zapuścić wąsy, codziennie poddawał się wielogodzinnej charakteryzacji, i co najważniejsze na czas kręcenia filmu nauczył się normalnie chodzić. Opłacało się, bo Carney, mimo iż nie był faworytem, zdobył za rolę Harry'ego Oscara. W kilka lat po otrzymaniu nagrody Akademii Filmowej, odzyskał również żonę Jean. Rozstali się w 1965 roku, a Arta kosztowało to załamanie nerwowe oraz kilkuletnie uzależnienie od alkoholu i amfetaminy. W 1980 roku pobrali się ponownie i byli razem do końca życia Carneya. Masową popularność dała mu rola w serialu ''The Honeymooners'' (stworzył pamiętny duet z Jackie Gleasonem), która przyniosła aż 5 nagród Emmy. Szóstą otrzymał za drugoplanową rolę w filmie telewizyjnym ''Terrible Joe Moran'' (1984), gdzie tytułową postać odtwarzał James Cagney. Współpracę z Gleasonem kontynuował w jego autorskim programie telewizyjnym ''Jackie Gleason Show'', w którym potwierdził swój talent komediowy i do dziś w świadomości wielu Amerykanów funkcjonuje przede wszystkim jako zabawny Ed Norton. Inne ciekawe role filmowe Carneya to: radykalny kaznodzieja w ''W.W. and the Dixie Dancekings'' (1975), prywatny detektyw w ''The Late Show'' Roberta Bentona (1977), stary chirurg w ''House Calls'' (1978, z Glendą Jackson i Walterem Matthau), podwójna rola lekarza- dr Blaine'a i dr Bowersa w ''Movie Movie'' Stanleya Donena (1978) oraz jeden z trójki zdziwaczałych artystów-emerytów w ''Going In Style'' Martina Bresta (1979, obok Lee Strasberga i George'a Burnsa). Ostatnią filmową rolą była drugoplanowa postać Franka w ''Bohaterze ostatniej akcji'' Johna McTiernana z Arnoldem Schwarzeneggerem. W ciągu ostatnich kilku lat wiódł spokojne życie na wsi Westbrook w stanie Connecticut. Aktorem był również jego brat Fred. W ślady ojca poszła także dwójka jego dzieci- Barbara i Brian.