Mam z tym facetem podobny problem co z Kubrickiem. Perfekcjonizm podchodzący pod nerwicę natręctw nie jest tym czego szukam w kinie. W kinie szukam po prostu dobrych filmów, nie dopieszczonych ujęć czy rozbuchanej scenografii. Obaj panowie zdają się priorytetowo traktować to drugie - przede wszystkim film ma być śliczny, kadry przemyślane, szczegóły dopracowane. Świetna fabuła czy intrygujące postacie to coś co w ich filmach owszem gości, ale nie jest obowiązkowym punktem programu. ("Interstellar" kuleje w warstwie dialogowej, na "Odysei Kosmicznej" zaciskałam zęby wobec tępoty, suchości przedstawionego świata. I tak dalej.). Gdy czasem udaje się połączyć ich obsesję wizualną z dobrym scenariuszem i aktorstwem to bingo! mamy dzieło. Ale ani jeden ani drugi pan nie jest gwarancją filmu dobrego - są gwarancją filmu ładnego. Nie tego szukam, nie to cenię.
Niemniej, owa obsesja filmu dopieszczonego przenosi się u Nolana w dość sporym stopniu do warstwy fabularnej. Facet tworzy filmy wielowątkowe, chętnie bawi się z czasem, wielu bohaterom daje ukryte motywacje i zmiany zachowania - po czym z reguły wychodzi zwycięsko z tej żonglerki, fabuła trzyma się kupy, nie jest najeżona błędami. To jest na plus. Inny plus - pomysłowość. Zamiast sięgać po banały (film o wojnie, film o prawnikach, film o gangsterach - znacie schematy w jakie wklepane jest mnóstwo dobrych, ale zbliżonych do siebie filmów), w kolejnych produkcjach zaskakuje ideami na których oparł fabułę. Film o XIX-wiecznych magikach jako metafora kina. Pomysł żeby sny były autentycznymi miniwszechświatami w które można wejść i je przeżywać. Mocno innowacyjne w kinie oparcie historii s-f na nieubłaganych prawach fizyki dotyczących upływu czasu (dotychczas nic tylko zasrana hibernacja). I tak dalej. To jest kolejny plus.
Na koniec - plus-minus - operowanie bohaterami. Nolan świetnie radzi sobie z utrapieniami jednostki, bólem istnienia, zżerającą od środka ambicją, nie zagojonymi ranami itp. Z kolei relacje nie wewnątrzludzkie, a międzyludzkie - to u niego cholerna katastrofa. Schematyczne, banalne, płytkie. Nolanowie beznadziejnie piszą postaci kobiet, wszystkie to właściwie jedna i ta sama postać, pozbawiona charakteru, za to naładowana emocjami, które służą w sumie głownie popychaniu fabuły do przodu. Za takie robienie z kobiet jednowymiarowego manekina co film mam ochotę gościa trzasnąć.
Nudny schemat - "żona mi umarła a ja ją tak kochałem". Memento, Prestiż, Incepcja, Interstellar - Nolan wydaje się być delikatnie mówiąc pier.dol.nięty na tym punkcie. Albo po prostu to jego ulubiony zabieg na to by pokazać wewnętrzne rozterki chłopa-protagonisty (i przy okazji nie męczyć się z pokazywaniem postaci żony;). W końcu taka martwa żona to świetny początek dla postaci faceta który szuka zemsty/nie może wyjść z żałoby/ma jakąś obsesję. NUDA PANIE.
Kiepsko pokazane relacje bohaterów często przekładają się na kiepskie dialogi. Cała ta "międzyludzka" warstwa fabuły to imo najsłabszy punkt łączący jego wszystkie filmy.

Ostatecznie jednak oglądam co wypuści, wystawiając oceny z reguły w granicach 6-8. Czyli jednak filmy dobre. No dobre. Sprawnie zrobione, mało dłużyzn, przede wszystkim jednak chce mi się zerkać na kolejne produkcje ze wzgledu na podane na wstępie pomysły - zapowiadające że oto zobaczę coś innego. A pewien poziom zawsze pozostanie zachowany. Podsumowując - Nolan jest dobry w reżyserskim fachu i chcąc ocenić go w miarę obiektywnie, nie mogę tego nie dostrzec, nawet jeśli przyozdobi fabułę drewnianymi Bale'ami i płaczliwymi kobietkami. Czy mi się to podoba czy nie.