Iain Softley 

Iain Softley zyskał międzynarodowe uznanie dzięki filmowi "Backbeat" (1994), swemu reżyserskiemu debiutowi. Obraz ten opowiada o wczesnych latach działalności grupy The Beatles. Dokładniej - o wcześniej nieznanej historii prawdziwego członka zespołu, Stuarta Sutcliffa, zmarłego przedwcześnie tragiczną śmiercią. Dzięki doskonałym kreacjom głównych ról, zwłaszcza Stephena Dorffa jako Sutcliffa, Iana Harta jako Lennona i Sheryl Lee jako dziewczyny Sutcliffa, Astrid Kirchherr, "Backbeat" niespodziewanie stał się hitem zarówno w Anglii, jak i w Stanach, co przysporzyło jego początkującemu reżyserowi względnej sławy.

Jako absolwent Queen's College w Cambridge, gdzie reżyserował wiele docenionych produkcji teatralnych, Softley wcześnie zyskał reputację specjalisty w wielu dziedzinach sztuki, zwłaszcza za prace nad muzycznymi filmami dokumentalnymi i teledyskami, przy których współpracował z takimi muzykami, jak Andy Summers i Robert Fripp. "Backbeat" połączył muzyczne inklinacje Softley'a z jego umiejętnością nadawania dobrze znanej już historii (w tym przypadku legendarnych początków najsłynniejszej grupy rockowej) świeżego połysku.
Idąc za sukcesem debiutu, Softley podjął się w 1995 roku całkiem innego zadania, reżyserując "Hakerów", thriller opowiadający o grupie cyber-piratów. Błyskotliwy, dynamiczny, z nieznanymi wówczas Jonny'm Lee Millerem oraz Angeliną Jolie, film otrzymał mieszane recenzje i nie odniósł kasowego sukcesu, jednak po wydaniu na video cieszył się sporym powodzeniem, w pewnych kręgach zyskując nawet status kultowego.

Póżniej Softley przez prawie dwa lata pozostawał w cieniu, ale kiedy już o sobie przypomniał, to świetną adaptacją "Miłości i śmierci w Wenecji" Henry'ego Jamesa. Zmieniając nieznacznie, w stosunku do powieści, ramy czasowe, aby lepiej ujmowały koncepcję świata zatrutego przez zmiany w XX wieku, Softley zdołał zrobić film wierny pierwowzorowi (który wielu uważało za niemożliwy do ekranowej adaptacji), a jednocześnie całkowicie aktualny. Czerpiąc z nieprawdopodobnie efektownej weneckiej scenerii i obfitując w zalety produkcji, film skorzystał także znacznie na obsadzie głównych ról. Linus Roache ujął cały urok i słabość zubożałego dziennikarza Mertona Denshera, a Allison Elliot była przygnębiająca i niewrażliwa niczym odpychająca amerykańska spadkobierczyni, Millie Theale. Z kolei Helena Bonham Carter, jako nieuczciwa antybohaterka Kate Croy, zagrała zdaniem wielu najlepszą rolę w swojej karierze. Dzięki perfekcyjnemu ukazaniu niezliczonych zawiłości charakteru jej postaci, Carter otrzymała nominację do Oscara - jedną z czterech, jakie film łącznie otrzymał. "Miłość i śmierć w Wenecji" mógł sie także pochwalić wieloma nagrodami na scenie międzynarodowej, co skłoniło wielu do obserwacji, że Softley jest reżyserem, po którym można się spodziewać, że dalej będzie spełniał swój wcześnie ujawniony potencjał.