Klaus Schulze I

Klaus Schulze to niemiecki kompozytor muzyki elektronicznej. Występował także pod pseudonimem Richard Wahnfried. Przez krótki czas był członkiem Tangerine Dream oraz Ash Ra Tempel. Jego kariera solowa obejmuje 60 albumów, wydanych na przestrzeni pięciu dekad. Specjalizuje się w takich stylach jak ambient, krautrock, muzyka kosmiczna czy szkoła berlińska.

Na świat przyszedł 4 sierpnia 1947 roku w Berlinie. W młodości dał się poznać jako utalentowany muzyk. Dzięki studiom na Uniwersytecie Berlińskim, opanował sztukę gry na gitarze basowej, a także perkusji. Po kilku epizodach w różnego typu projektach, został zaproszony przez Edgara Froese do gościnnego występu, jako zastępstwo dla perkusisty, w formującym się właśnie Tangerine Dream. Wkrótce stał się pełnoprawnym członkiem zespołu, nagrywając z nim jego debiutancki album. Szybko jednak opuścił skład, by przenieść się do innej ważnej grupy o nazwie Ash Ra Tempel. Po zaledwie roku Klaus postanowił jednak zrezygnować z dalszej współpracy. Powodem były różnice wynikające z odmiennych wizji artystycznych. Schulze pragnął zwrócić się w kierunku muzyki elektronicznej. Tylko działając w pojedynkę, mógł w pełni realizować swoje pomysły. W krótkim czasie stał się jednym z liderów tego nowo tworzącego się na niemieckiej scenie kierunku.

W 1972 roku wydał pierwszy solowy krążek zatytułowany "Irrlicht". Płyta ta uważana jest za kamień milowy gatunku, mimo że nie użyto na niej syntezatorów. Od tego czasu Schulze stał się jednym z bardziej płodnych przedstawicieli nurtu. Kolejne tytuły na czele z "Cyborg" (1973), "Timewind" (1976) czy "Mirage" (1977) ugruntowały jego pozycję na rynku. W okresie tym kompozytor często wykorzystywał podczas nagrań gitarę akustyczną lub męski wokal operowy. Dzięki temu brzmienie jego utworów było mniej elektroniczne, co wyróżniało je spośród konkurencji.

W latach 80. Klaus zwrócił się całkowicie w stronę cyfrowych instrumentów. Uczyniło to jego twórczość mniej eksperymentalną i bardziej dostępną dla szerszej publiczności. Artysta w większej mierze zaczął polegać na sekwencerach. Zmieniło to jego styl z delikatnego i melodyjnego na bardziej wielowarstwowy. Trend ten zauważyć można zwłaszcza na wydanej w 1981 roku płycie "Trancefer", jak i w nieco mniejszym stopniu na "Audentity" z roku 1983. W okresie tym Schulze wiele koncertował. Odwiedził także Polskę, a występ ten doczekał się osobnego wydania. Był to ukłon ze strony artysty w stronę polskiej publiczności, która bardzo ciepło go przyjęła. Pod koniec dekady powstaje album "En=Trance". W tym samym roku Schulze wyprodukował także płytę popowej grupy Alphaville.

Oprócz nagrywania kolejnych pozycji pod swoim nazwiskiem, muzyk tworzył również jak Richard Wahnfried. Pseudonim ten to hołd złożony Ryszardowi Wagnerowi, którego Klaus był miłośnikiem. Wydawnictwa te miały bardziej komercyjny charakter i zawsze stanowiły kolaboracje z innymi twórcami.

Pierwsza połowa lat 90. stała pod znakiem licznego wykorzystywania sampli, co nie zawsze spotykało się z przychylnym przyjęciem. Dopiero pojawienie się krążka "In Blue" w 1995 roku uznane zostało za powrót do korzeni i dawnej formy. Następne lata to głównie liczne wydania różnych składanek, zawierające wcześniej nie publikowane utwory, niejednokrotnie niezbyt dobrej jakości. W 1993 roku Klaus rozpoczął współpracę z Petem Namlookiem. Stworzyli projekt o nazwie "The Dark Side of The Moog", stanowiący nawiązanie do twórczości Pink Floyd. W jego ramach powstało jak na razie jedenaście pozycji.

Początek XXI oznaczał kolejne zmiany w stylistyce. Autor zaczął wplatać do swoich utworów elementy jazzu oraz muzyki klasycznej. Nie stronił także od nowoczesnych brzmień, próbując swoich sił w odmianach dance oraz trance. Stworzył także dwie opery, z których jedna wciąż czeka na wydanie. W 2005 roku ruszyła wielka akcja reedycji wszystkich dzieł Klausa. Każde wznowienie zostało wzbogacone bonusowymi, nieznanymi wcześniej nagraniami, dodatkowo rozszerzając bogatą już kolekcję. W 2007 roku powstaje w końcu nowy materiał, w postaci albumu "Kontinuum", który zbiera dobre recenzje. Ostatnie lata stoją pod znakiem bardzo udanej kolaboracji z byłą wokalistką zespoły Dead Can Dance, Lisą Gerrard. Artyści wspólnie wydają płyty studyjne oraz często koncertują.

Na przestrzeni lat muzyka Klausa Schulze była również wykorzystywana na srebrnym ekranie. Czasami komponował on specjalnie dla konkretnego obrazu jak w przypadku filmu "Angst". Inne dzieła, w których można usłyszeć jego utwory to m.in. "Next of Kin"czy "Barracuda".