Lech Janerka 

6,1
23 oceny gry aktorskiej
Lech Janerka
Lider i jednoosobowy spadkobierca sławy Klausa Mitffocha, i jeden z najoryginalniejszych artystów na polskiej scenie rockowej - wokalista, basista, kompozytor i autor tekstów intrygujących swobodnymi skojarzeniami słowno-fonetycznymi.

Urodził się 2 V 1953 roku we Wrocławiu. Pracował tam jako fotograf w biurze geodezji. Na estradzie debiutował pod koniec lat 70. Z żoną Bożeną podczas festiwali piosenki studenckiej. Później stanął na czele Klausa Mitffocha, z którym nagrał jeden z najważniejszych albumów w historii polskiego rocka - "Klaus Mitffoch".

Zespół Klaus Mitffoch opuścił w roku 1984, by rozpocząć działalność pod własnym nazwiskiem. Z żoną, a także Wojciechem Konikiewiczem, Januszem Rołtem i Jarosławem Woszczyną z T. Love wystąpił na Festiwalu Muzyków Rockowych Jarocin '85. Z tymi samymi muzykami, a także z pozyskanym do grupy na trzy tygodnie przed wejściem do studia gitarzystą Krzysztofem Pociechą (eks-Klaus Mitffoch), nagrał wydany w 1986 album "Historia podwodna", który wypełniła muzyka bardziej refleksyjna i stonowana niż "Klausa Mitffocha" - tak, jakby Janerka w tamtej grupie zdołał wyrzucić z siebie całą nowofalową, czy nawet punkowa agresje (chociaż część repertuaru "Historii podwodnej" była wykonywana na koncertach jeszcze przez Klausa Mitffocha). Jednak leniwe linie basu zatopione w sosie instrumentów klawiszowych i wiolonczeli miały nie tylko urok, lecz również wielką siłę wyrazu a takie utwory, jak "Lola (chce zmieniać świat)" (stanowiąca metaforę pałki milicyjnej), "Konstytucje" (trafiły później do repertuaru Voo Voo),"Niewole", "Ta zabawa nie jest dla dziewczynek" (komentarz do zamieszek ulicznych w warstwie muzycznej nawiązujący do "Tea In The Sahara" The Police) i "Jest jak w niebie" (dwie ostatnie pozycje trafiły również na singel) stały się wręcz manifestacją talentu artysty. Dodatkowa atrakcja "Historii podwodnych" płyty, która zajęła pierwsze miejsce w plebiscycie "Magazynu Muzycznego" wśród dziennikarzy na polski album lat 80. - był gościnny udział wokalistki Lombardu Małgorzaty Ostrowskiej. Swoje bodaj najważniejsze koncerty w roku 1986 muzycy dali na Rock Opolu i FMR w Jarocinie.

W roku 1987 Janerka i jego partnerzy, zabrakło już wśród nich Rołta, który przegrał walkę z narkotykowym nałogiem - nagrali przy użyciu automatu perkusyjnego płyte "Piosenki", wydana ze względu na problemy z cenzurą dopiero po dwóch latach. "Piosenki" jednak osłabiły pozycje artysty, w żaden sposób nie wytrzymując porównania z "Historią podwodną" (do ciekawych fragmentów albumu zaliczyć można tylko "Paragwaj" i "Wszyscy inteligentni mężczyźni idą do wywiadu"). Zresztą Janerkę jakby przestały interesować sukcesy komercyjne, a poza tym spora część roku 1988 i następnego spędził on w Stanach Zjednoczonych (gdzie jak mówi "szukał inspiracji").

Do czołówki nie udało mu się wrócić dzięki płycie " Ur " z 1991 roku - co prawda przez niektórych ocenionej bardzo wysoko, ale przez szerszą publiczność uważana za najsłabszą w dyskografii artysty. Album, poświęcony sumeryjskiemu miastu Ur, jednych odpychał, a drugich przyciągał bogatym, ale syntetycznym brzmieniem nawiązującym zarówno do muzyki industrialnej ,jak i momentami stylu The The czy Petera Gabriela. ..Ur" Janerka nagrał z zespołem Dinghy. w skład którego weszli żona lidera, gitarzysta Bartosz Straburzynski i keyboardzista Marek Majewski. Wkrótce do Dinghy dołączył perkusista Dariusz Bilyk (znany później z TSA) i już z nim formacja wystąpiła na Trzech Dekadach Rocka W Polsce w Sopocie ('91), gdzie spotkała się z obojętnym przyjęciem publiczności. Następne ważniejsze koncerty byłego lidera Klausa Mitffocha i jego partnerów miały miejsce w 1993 roku na Festiwalu Energia Sztuki w Żarnowcu i w studiu Radia Łódź. Zapis tego drugiego, odbywającego sie w formie akustycznej, w maju 94 opublikowano w limitowanym nakładzie na płycie "Bez prądu ". Janerce i jego żonie towarzyszyli w Łodzi mający nieco jazzowy styl perkusista Artur Dominik i gitarzysta (grający z zespołem dopiero od trzech dni) Wojtek Seweryn. Do programu akustycznego koncertu, oprócz utworów z "Historii podwodnej", "Piosenek" i "Ur" (a także "Śmielej" Klausa Mitffocha) trafiły też "Chcę tego" i posiadająca niemal primusowska linie basu "Zuza", w wersji studyjnej opublikowane na albumie "Bruhaha" (94), interesującym ze względu na walory brzmieniowe, rozmarzony "Nagan" i drwiący z przedstawicieli tzw. piosenki aktorskiej "Bultarga". Na "Bruhaha" zagrał dodatkowo Dariusz Domasiewicz (kbds). Po wydaniu tej płyty Janerka i jego muzycy dali szereg klubowych koncertów - w listopadzie'95 występując w warszawskim Remoncie bez Bożeny, która... zapomniała instrumentu.

Kolejny album artysty - "Dobranoc" zapowiedziano na jesień 1996

Dyskografie Janerki uzupełnia składankowa płyta "Co lepsze kawalki" (93), na której znalazły się i wybrane utwory z solowych albumów muzyka, i evergreeny Klausa Mitffocha, i tylko tu opublikowane "W naturze mamy ciągły ruch".

Lech Janerka jest twórcą muzyki do filmów "Chcę mi się, wyć" Jacka Skalskiego i "Obcy musi fruwać" Wiesława Saniewskiego. Na jesieni '96 wziął udział w nagraniu albumu "Flota zjednoczonych sił" Voo Voo z którym to zespołem często wspólnie występował w Jarocinie ('85, '88, '91). W latach 1991-93 publikował felietony w piśmie "Tylko Rock".
zobacz pełny życiorys

dane personalne:

wiek:

data urodzenia: 2 maja 1953

miejsce urodzenia: Wrocław, Polska

żona Bożena
Wydał następujące książki:
- 1997 r. - "Kolorowo na rockowo 1. 66 przebojów" wraz z Agnieszką Chylińską, Dariuszem Dusza, Markiem Dutkiewiczem, Jackiem Dybkiem, Robertem Gawlińskim, Olgą Jackowską, Andrzejem Jakubowiczem, Krzysztofem JaryczewskimPiotrem KlattemMarkiem KościkiewiczemBeatą Elżbietą Kozidrak, Lechem Krasuckim, Pawłem Kukizem, Andrzejem Kuryło, Tomaszem LipińskimAnitą LipnickąBogdanem LoeblemBogdanem Bolesławem Łyszkiewiczem,  Bogdanem OlewiczemAndrzejem PiasecznymRyszardem Riedelem, Anną Saraniecką, Kubą Sienkiewiczem, Krzysztofem SkibąStanisławem SojkąKatarzyną Marią StankiewiczMuńkiem Staszczykiem, Katarzyną Szczot; "Kolorowo na rockowo. 2. 77 przebojów" wraz z Agnieszką Chylińską,  Grzegorzem CiechowskimMarkiem DutkiewiczemRobertem Gawlińskim, Andrzejem Ignatowskim, Olgą Jackowską, Martyna JakubowiczKrzysztofem Jaryczewskim, Urszulą Kasprzak, Aleksandrem KlepaczemMarkiem KościkiewiczemKasią KowalskąBeatą KozidrakPawłem KukizemAnitą LipnickąBogdanem LoeblemBogdanem Bolesławem ŁyszkiewiczemAndrzejem MogielnickimBogdanem OlewiczemAndrzejem PiasecznymRyszardem Riedelem, Anną Saraniecką, Kubą Sienkiewiczem, Jackiem SkubikowskimMuńkiem StaszczykiemKazikiem Staszewskim;
- 2002 r. - "Texty";
- 2004 r. - "Bitwa o Legnicę 1996 - 2003 : w 14 wierszach, 27 prozach i 66 zdjęciach" wraz z  Marcinem BaranemWojciechem BonowiczemArturem BursztąJulią Fiedorczuk, Darkiem Foksem, Mariuszem Grzebalskim, Marcinem Hamkało, Lechem JanerkąJerzym JarniewiczemBogusławem Kiercem, Michaelem Longleyem, Zbigniewem Machejem, Tomaszem MajeranemMaciejem MalickimKrystyną Miłobędzką, Tadeuszem Piórem, Anną Podczaszy, Martą Podgórnik, Marcinem SendeckimPiotrem SommeremDariuszem SośnickimAndrzejem SosnowskimMarcinem Świetlickim, Wojciechem Wilczykiem, Bohdanem Zadurą;
- 2006 r. - "Puszka-Cacuszko" wraz z Tomaszem Brodą;
- 2013 r. - "Śpij aniele mój/ Bez kolacji".
W czerwcu 2004 roku otrzymał tytuł tytuł Honorowego Ambasadora Jarocina.
Otrzymał następujące odznaczenia państwowe:
- 2005 r. - Brązowy Medal "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis";
- 2011 r. - Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.
Od najlepszych
  • Od najnowszych
  • Od najlepszych

Najlepszy jest "Rower" teledysk też super :))

Idź do domu, bo tu mogą bić
Idź do domu, bo tu mogą strzelać
Wojna minie, kiedy wróci sen
A teraz śpij, już śpij
Nie myśl źle o niczym, nie myśl źle o niczym
Nie myśl źle, o niczym, lepiej śpij już śpij...

Kocham ten kawałek, moja kołysanka z czasów dziecięcych :)