Taak. Taki mistrz-mentor.

dokładnie. no tak...

Można by się nauczyć czegos od takiego. Oczywiście zależy jakim mistrzem ktoś się okazuje...

Mistrz zawsze pozostanie mistrzem. Zależy jak oceniają to inni.

Możliwe.

no, jak dla kogo...

Ale rzadko kiedy zwykli śmiertelnicy mogą sięgnąć nieba...

Ja chyba nie mam szans, chociaż bardzo chciałabym! No, ale aktorzy to TEŻ śmiertelnicy.

No chyba że zacząłbym cos próbować jako scenarzysta...

Lubisz pisać, to czemu nie. Spróbować nie zaszkodzi...

Na pewno nie :) Zresztą po przeczytaniu Twojego opowiadania na drugim forum doszłam do wniosku, że "masz talent" xD

Każdy z nas ma jakiś talent. Trzeba go tylko odkryć:) I wykorzystać najlepiej, jak potrafimy.

I nie można go tłumić ani zmarnować :) I mocno w siebie wierzyć, podczas wykorzystywania tego talentu :)

Tak! ;) i o to chodzi

Tylko że kiedy przychodzi coś, odczuwa się strach a nawet przerażenie. Człoweik jest wówczas gotowy rzucic wszystko, bo nie myśli racjonalnie...

To musi być coś, przed czym naprawdę czuje się przerażenie. Ale gdy się za bardzo zadręcza tym, wtedy jest gorzej.

Najważniejsze, to umieć dostrzec dobre stony każdej sytuacji... Nawet w tych najgorszych jest jakaś dobra część, nadzieja :)

Bardzo możliwe. Ale najczęściej to ból zasłania oczy. Albo samemu człowiek zasłania je, aby nic nie czuć. Ani dobrych ani złych uczuć.

Kazdy człowiek gdyby stał sie gwiazda byłby ładniejszy;] tak mi sie wydaje:) przynajmniej na zdjeciach bo sa przerabiane:) a w filmie kazdy aktor ma 5 cm tapety nałozonej na twarz:)

Ma też pieniądze i popularność...

Niewątpliwe, że to się przydaje, ale czy zawsze może zapewnić szczęście? chyba nie bardzo, chociaż w pewnym stopniu.

Przynajmniej nie umrze się wtedy z głodu. Ja chciałbym przynjamniej spróbować.

Ja może też, ale u mnie droga od słowa do czynu jest bardzo długa... Jak np. z pisaniem listów do aktorów.

Ja podziwiam tych ludzi, zwłaszcza młodych aktorów, że im się udało.

Na pewno dużą zasługą tego są też znajomości z ludźmi z branży filmowej. No, szczęście mają!

Z tymi znajomościami to róznie bywa. Na Przykład Nicolas Cage zmienił nazwisko, aby nikt nie wytykał jemu i jego wujowi kumoterstwa. Dla wyjasnienia, bratem jego ojca jest Francis Ford Coppola.
Ja niestety nigdzie nie mam znajomości. A przydałyby się.

No, nie wszystko jest na wyciągnięcie ręki. :(

A szkoda! Mógłbym wtedy przynajmniej spróbować.

No, ale nie tylko ty!... Ja czasem się zastanawiam, czy to pragnienie sławy w moim przypadku nie było wywołane wejściem do kin KK...

U mie nagle obudziło się pragnienie, aby być kimś wielkim. Żeby byc sławnym. A ciekawiło nie wiele rzeczy...

Ze mną było podobnie. Ale teraz już mnie aż tak nie ciągnie do tego... Może tylko w pewnych momentach.

I dobrze - sława to musi być też straszna rzecz. Brukowce, które wypisują o tobie same bzdury, ograniczona prywatność, zawistni ludzie... Myślę, że nie zniosłabym fali krytyki (patrz: jak niektórzy użytkownicy filmwebu potrafią zgnoić aktorów bez uzasadnienia), nawet gdyby była tylko pustymi słowami ;x

Ja też pewnie nie lubiłbym takiej sytuacji, że trzeba uważać na paparazzich.

paparazzi to chyba największa zmora gwiazd... Nie możesz wychylić głowy z domu, bo przed nim czekają wścibscy ludzie :/

Ja jakbym wiedział, gdzie polować, to sam bym spróbował zrobić zdjęcie.

No, ale samemu fotografować, a być fotografowanym, to co innego ;P

Zarobiłbym parę tysięcy...:)

Możliwe xD

To jak Tatar zostanie sławnym aktorem, to będzie się nam pozwalał fotografować, my będziemy bogate, a on szczęśliwy, że wsparł stare znajome z Filmwebu :))

No, może taka przyszłość czeka Tatara :P I nas :P

Obawiam się że moja przyszłość będzie wyglądała następująco: szaraczek popijający piwo do obiadu, spędzający wieczór przed telewizorem czy komputerem, a na starość znaleziony martwy po kilku dniach od zgonu...

Cóż za optymistyczne nastawienie do życia! :] Ale ja myślę, że tak nie będzie... Jeśli weźmiesz się w garść.

Z jednej strony marzę o czymś - z drugiej nie radzę sobie w życiu codziennym więc musze trzeźwo patrzeć na siebie. Wniosek taki, że potrzeba by było cudu, by coś było ze mnie...

Poradzisz sobie, mówię Ci. Każdy o czymś marzy, tylko czasem aż za bardzo, i zaczyna się to przeradzać w paranoję...
Ja to chciałabym znaleźć się w Narnii lub Śródziemiu...

A ja zdobyć sie na pisanie książek i opowiadań oraz przeżyć przygodę z filmem.

"Nikt prawie nie wie, dokąd go zaprowadzi droga, póki nie stanie u celu"...

Szczerra prawda. Nawet rzeczy pewne okazują się niepewne.

Nie lubię trwać w niepewności... Ale czasem jest tak, że lepiej nie być czegoś pewnym, można wtedy mieć jeszcze nadzieję.

W moim przypadku jest tak: trzeba być przekonanym że się nie powiedzie, żeby się powieodło. I odwrotnie.

Czyli tak jakby nastawić się negatywnie na coś. Aby później mieć ewentualnie miłą niespodziankę.