Już w dzieciństwie wykazywał zainteresowanie kinem. Zaprzyjaźnił się z synem właściciela teatru, co pozwoliło mu na częste seanse. W szkole średniej zafascynował się twórczością Jeana Renoira i Akiry Kurosawy. Ze względów finansowych porzucił studia prawnicze na Uniwersytecie Tokijskim i zaczął pracę asystenta reżysera w studiu Daiei. Później powrócił do nauki, tym razem wybierając się na wydział filozofii, który ukończył w 1949 roku. Zdobył stypendium, co pozwoliło mu na kontynuowanie edukacji w Europie. W 1950 roku przybył do Rzymu by wstąpić do słynnej szkoły filmowej Centro Sperimentale Cinematografico. Uczył się rzemiosła pod kierownictwem Antonioniego, Felliniego i Viscontiego.

Do Japonii powrócił w 1953 roku. Od 1955 roku dostawał angaż jako szef drugiego planu przy produkcjach Mizoguchiego i Ichikawy. Zadebiutował samodzielnie filmem "Pocałunki". Masumura zapoczątkował odnowę kina japońskiego swoimi doświadczeniami wyniesionymi z podróży po Europie. Stał się wzorem, mistrzem dla pokolenia początkujących reżyserów - jednym z jego największych wielbicieli był Nagisa Oshima. Przez następne 3 dekady wyreżyserował ponad 60 obrazów. Pisał także filmoznawcze artykuły, często dotyczące dzieł Viscontiego. Zmarł 23 listopada w wyniku krwotoku wewnątrz kresomózgowia.

Masumura był filmowcem niezwykle wszechstronnym. Tworzył w przeróżnych gatunkach: filmy sensacyjne, dramaty społeczne i wojenne, jidaigeki, komedie, yakuza i tokusatsu eiga. Był jednym z największych indywidualistów w historii kina japońskiego. Jego znakiem rozpoznawczym jest łączenie czarnej satyry z lekkim stylem opowieści oraz częste korzystanie z konwencji ero guro. W przeciwieństwie do innych nowofalowców nie kręcił głęboko zaangażowanych socjalnie dzieł, często unikał wręcz problematyki teraźniejszości, mimo iż to właśnie on rozpoczął nurt Nuberu Bagu.

O przyczynach poszukiwania nowych motywów w rodzimej kinematografii mówił: "Moim celem jest przesadne ukazanie namiętności i pojęć żyjących w ludziach. W zdyscyplinowanym społeczeństwie japońskim nie istnieje wolność i indywidualizm. Tematem japońskiego kina są uczucia Japończyków, którzy muszą żyć zgodnie z normami tego społeczeństwa. Po doświadczeniu dwóch lat w Europie chciałem sportretować typ pełnych życia, silnych ludzi, których tam spotkałem". Artysta-rzemieślnik przeważnie musiał słuchać przełożonych w Daiei, tworząc filmy na zamówienie studia. Jednak pod widowiskową fasadą poszukiwał odpowiedzi na pytania o kwintesencję humanizmu. W świecie ekonomicznego sukcesu, jaki portretował, dostrzegał rozkład moralności, postępujące okrucieństwo i egoizm.

Pozbawiony sentymentu reżyser prezentował wściekłe oskarżenie socjalnej niesprawiedliwości, podczas gdy jego bohaterowie-indywidualiści starali się zachować swój humanizm bez względu na społeczne przeszkody. Celebrował rolę indywidualizmu jako środka do odnalezienia prawdziwej istoty natury człowieka w całej niesprawiedliwości zasad zbiorowości. Łamał wszelkie kanony dotyczące erotyki, satyry, pojęć wojny, przestępczości, kapitalizmu i poglądów politycznych. Zaskakiwał oryginalnym synkretyzmem, splatając ze sobą modernistyczny warsztat wizualny z emocjonalnym, ekspresyjnym wykorzystywaniem architektury i oświetlenia do intensyfikacji przesłania swoich opowieści.