Recenzja filmu

Człowiek, który płakał (2000)

Jest pierwsza połowa XX wieku, Paryż. Są dwie kobiety: młoda Rosjanka wraz ze swoją przyjaciółką utrzymują się z pracy w teatrze; i jest dwóch mężczyzn: dojrzały śpiewak operowy i młody cygański handlarz końmi. Łączy ich to samo miejsce, jednakowa praca. Sytuacja idealna do nawiązania romansu... Sally Potter ukazała czwórkę nieprzeciętnych ludzi. Każdy z nich ma swoje plany i marzenia i każdy chce je osiągnąć. Rosyjska emigrantka chce odnaleźć ojca, jej przyjaciółka Lola, pragnie być sławna i bogata, podobnie jak Dante, który zdolny jest do wielu okrucieństw, aby osiągnąć swój cel. Na drodze młodej Suzie pojawia się Cezar - Cygan handlujący końmi. Rodząca się między nimi miłość, wydawała się wieczna i do końca nie wiadomo, jak potoczą się ich dalsze losy. Czy po śmierci Ojca Suzie nie będzie chciała wrócić do swojego ukochanego? Film, zdawałoby się z góry, o banalnej fabule potrafi wzruszyć i zaciekawić. Nie często ma się okazję oglądać połączenie znakomitej gry aktorskiej z dobrym scenariuszem przeplatane wspaniałą muzyką. Christina Ricci już przyzwyczaiła widzów do ról zamkniętych w sobie, wręcz dziwnych i lekko wyniosłych młodych kobiet po przejściach. Johnny Depp po raz kolejny pokazuje swoją nieprzeciętną urodę, ale również talent i wrażliwość. Świetnie spisała się również Cate Blanchett, w roli sprytnej i pięknej Rosjanki, która wie dokładnie, czego wymagać od życia i jak do tego dojść. Nie można również zapomnieć o Johnym Turturro, który rewelacyjnie zagrał rolę tenora, z jednej strony świetnego śpiewaka dbającego o każdy szczegół w czasie przygotowań do występów, z drugiej dwulicowego lekkoducha kierującego się rządzą pieniądza i sławy. Dzieli ich wiele, ale łączy jedno pragnienie: odnalezienie swojej tożsamości i przynależności. Bo zarówno młoda Suzie, jak i jej ukochany szukają swojego miejsca na ziemi, w którym czuliby się bezpiecznie, z dala od wojen, morderstw, kłamstw i zdrady. Z filmu powinni być zadowoleni zarówno fani Christiny Ricci, gdyż kolejny raz wcieliła się w "swojego typu" bohaterkę i tym samym nie zaskoczyła widzów niczym nowym, jak i Johnny'ego Deppa, znanego wszystkim zdobywcy serc. Mimo wszystko dramat Sally Potter jest filmem, który potrafi wzruszać. Po raz kolejny reżyserka udowodniła, że nie jest komercyjną machiną do robienia pieniędzy, chociaż na pierwszy rzut oka zaskakuje bogata obsada i zdawałoby się, banalna fabuła. Człowiek, który płakał (2000)"Człowiek, który płakał" z pewnością nie jest filmem komercyjnym, bo chociaż za komercyjną można uznać obsadę hollywoodzkich gwiazd, to na pewno z tłumu wyróżnia się muzyka, która nadaje filmowi niepowtarzalny nastrój i pozwala na zaaplikowanie sobie dużej dawki emocji. Dramat ten na pewno warto obejrzeć, chociażby po to, aby ujrzeć scenę płaczu Johnny'ego Deppa. To naprawdę niespotykane, niecodzienne zdarzenie. Muszę stwierdzić, że aż mi się łezka w oku zakręciła, gdy zobaczyłam bezbronnego, smutnego i zapłakanego mężczyznę.