Recenzja filmu

Wszyscy mężczyźni Weroniki (2012)

Obraz Marcelo Gomesa to rzecz uwłaczająca inteligencji przeciętnego kinomana. Jest to rozdęta do monstrualnych rozmiarów paplanina kobiety, która odczuwa egzystencjalne rozterki niewiadomego pochodzenia. Z lubością oddaje się oralnej masturbacji, wypluwając z siebie potok słów. I jak każda gaduła zakochana w dźwięku swojego głosu, tak i ona w zasadzie wcale siebie nie słucha. W rezultacie wygłasza komunały i bzdury tak niedorzeczne, że kiedy ogląda się film, nie bardzo wiadomo, czy śmiać się czy chować się ze wstydu.

Tytułowa Weronika to świeżo upieczona lekarka, która rozpoczyna pracę jako psychiatra w miejscowej przychodni. Co dzień musi wysłuchiwać skarg pacjentów od prozaicznego użalania się na ból głowy, po wyjątkowe przypadki jak schizofrenia katatoniczna. W życiu prywatnym też jej się nie najlepiej układa. Ma faceta, który naciska na poważny związek, ale ona nie potrafi się zmusić do powiedzenia "tak". Ma też ojca, z którego zdrowiem jest coraz gorzej. Swoje własne żale i niepokoje nagrywa na dyktafonie.

Film o egzystencjalnych dylematach można zrealizować na setki różnych sposobów. Gomes wybrał najgorszy z możliwych. Nie dość, że z gadulstwa głównej bohaterki nic nie wynika, to jeszcze uważam za bardzo niesmaczne posiłkowanie się symboliką problemów psychicznych dla podkreślenia myśli przewodniej filmu... której nie ma. Jedyne, co się broni, to zdjęcia Mauro Pinheiro Jr. W tym przypadku to za mało, by znacząco podnieść ocenę tego "dzieła".