Recenzja filmu

Pitbull. Nowe porządki (2016)

Kino? Pies je... A nie, tu się ugryzę. Pójdziemy czasem ze starą, jeśli gra Vin Diesel – rapował na płycie "Trzeba było zostać dresiarzem" Ten Typ Mes. Gdyby świetny album ukazał się po premierze  drugiego "Pitbulla", zamiast szybkiego i wściekłego mięśniaka na wzmiankę w piosence zasłużyłby raczej Patryk Vega. Nowe dzieło twórcy "Służb specjalnych" z miejsca podbije serca wszystkich entuzjastów siłki, tribali i sportowego przyodziewku. Reżyser nie udaje, że chodzi mu o coś więcej niż krwawe porachunki, koszarowy humor oraz jak najefektowniejsze odmalowanie realiów świata stołecznych policjantów i "gangusów". Słowem, proste męskie przyjemności. 


Nie każdy fan oryginału będzie jednak usatysfakcjonowany. I to nie tylko dlatego, że starzy bohaterowie wracają w okrojonym składzie na drugim planie (Gebels) albo w epizodach (Igor, Barszczyk). Pierwszy "Pitbull" oraz jego serialowa kontynuacja portretowały polską policję w niespotykany wcześniej sposób. Bez tanich póz, szpanerstwa i małpowania amerykańskich filmów sensacyjnych. Vega pokazywał, że praca w wydziale zabójstw to zajęcie fatalnie opłacane, rzadko przynoszące satysfakcję, a zarazem mające destrukcyjny wpływ na życie prywatne. Kinowy sequel wydaje się bardziej konwencjonalny. Przypomina bowiem western, w którym Dziki Zachód zastępuje dzielnica Mokotów, gwiazdę szeryfa nosi wytatuowany drwal z irokezem (dobry Piotr Stramowski), a wyjętym spod prawa bandziorem jest Bogusław Linda wcielający się w gangstera zwanego pieszczotliwie Babcią. 

Vega lubi podkreślać w wywiadach, że każda scena i dialog z "Nowych porządków" zostały zaczerpnięte z życia. Można dyskutować, czy przaśno-groteskowy, skąpany w przemocy świat to odbicie rzeczywistości za murami kina czy raczej powidoki lat 90. (i ukłon w kierunku osławionego "Miasta prywatnego"). Postaci są jednak barwne, dialogi – mięsiste, a zmieniające się w ekspresowym tempie zdarzenia – chwilami tak nieprawdopodobne, że najpewniej musiały zdarzyć się naprawdę. Problem Vegi polega na tym, że nie jest w stanie przekuć tego kapitalnego materiału w spójną historię. Kolejne sceny połączone są luźnym ciągiem przyczynowo-skutkowym, w scenariuszu brak punktów zwrotnych i stopniowo budowanej dramaturgii, zaś psychologiczne rysunki bohaterów w ogóle nie zostały pogłębione. Szkoda, ponieważ Krzysztof Czeczot jako psychopatyczny Zupa oraz Maja Ostaszewska w roli wyszczekanej, emanującej agresywnym seksapilem Olki stworzyli kapitalne kreacje. Kto wie, być może Vega ma w planach serial telewizyjny, który w satysfakcjonujący sposób rozwinie ledwie naszkicowane wątki z filmu. 


Reasumując, nowy "Pitbull" jest większy, głośniejszy, lecz nie gryzie tak mocno jak poprzednik. Mimo to wciąż warto wybrać się z nim na spacer. Posmakować brudu miasta, podnieść poziom testosteronu i przypomnieć sobie klimat starych, niepoprawnych politycznie filmów akcji ze złotej epoki VHS.