Wszystko wskazuje na to, że Grimur Hakonarson to Ethan Hunt europejskiego art house'u – prawdziwy spec od misji niemożliwych. Jeszcze na studiach islandzki reżyser zrealizował krótkometrażowy film "Slavek Klozetowy", w którym opowiedział historię miłosną rozgrywającą się pomiędzy pracownicą ochrony a facetem obsługującym miejski szalet. W "Islandzkiej opowieści" Skandynaw sięga po równie karkołomny koncept i każe nam przez półtorej godziny emocjonować się perypetiami dwóch podstarzałych hodowców baranów. Choć trudno w to uwierzyć, ryzyko w pełni się opłaciło, a film dostarcza nam na przemian powodów do uśmiechu i silnych wzruszeń.
"Islandzka opowieść" pod wieloma względami przypomina słynną "Prostą historię" Lyncha. Oba dzieła nie tylko wykorzystują podobne wątki fabularne, lecz także przywiązują jednakową wagę do otaczającej bohaterów przyrody. U Hakonarsona surowe skandynawskie krajobrazy doskonale korespondują z kontemplacyjnym nastrojem opowiadanej historii. Reżyser w ogóle robi bardzo wiele, by zanurzyć swój film w lokalnej specyfice. Historia wieloletniej waśni pomiędzy braćmi Gummim i Kiddim sprawia wrażenie żywcem wyjętej z jednej ze starodawnych sag. Jeszcze ważniejsza wydaje się świadomość, że film Hakonarsona daje unikalną możliwość wniknięcia w hermetyczny świat skandynawskiej prowincji.
Wraz z twórcą "Islandzkiej opowieści", który spędził na wsi większość swojego dzieciństwa, obserwujemy codzienne życie portretowanej społeczności i przyglądamy się spajającym ją rytuałom. Przy tej okazji szybko zauważamy, że bohaterowie są wobec siebie szorstcy i niezbyt wylewni, a prawdziwe uczucia okazują wyłącznie względem zwierząt. Nie dziwi zatem popłoch, w jaki wpadają, gdy owce jednego z gospodarzy okazują się zakażone śmiertelnie niebezpieczną chorobą. Zgodnie z procedurami, aby nie dopuścić do wybuchu epidemii, należy w takiej sytuacji wybić wszystkie stada w okolicy.
Dramatyczne wydarzenia odciskają wyraźne piętno na monotonnej dotychczas fabule i pozwalają rzucić nowe światło na relacje Gummiego i Kiddiego. W obliczu kryzysu skłóceni krewniacy muszą dokonać wyboru pomiędzy dotychczasowym uporem i wiernością zasadom a odruchem braterskiej solidarności. Rozwaga, z jaką Hakonarson pochyla się nad tym uniwersalnym dylematem, pozwala uznać jego film za bodaj najciekawszą refleksję o rodzinnym pojednaniu od czasu "Body/Ciała" Szumowskiej. Różnica polega na tym, że wizja Islandczyka okazuje się znacznie bardziej melancholijna.
Na szczęście Hakonarson doskonale wie, jak rozładować fabularne napięcie i zaskoczyć widza niespodziewaną eksplozją humoru. Za komediowy majstersztyk może uchodzić chociażby scena, w której Gummi znajduje na ulicy pijanego Kuddiego i odwozi go do szpitala na koparce. W takich momentach łatwo dostrzec, że gderliwi starcy budzą u reżysera niekłamaną sympatię. Hakonarson nie ukrywa, że portretowany przez niego świat odchodzi do lamusa, a bohaterowie są jednymi z ostatnich reprezentantów etosu opartego na pokorze i szacunku wobec przyrody. "Islandzka opowieść" przekonuje, że nawet jeśli Gummi i Kuddi wydają nam się po prostu krnąbrnymi, starymi capami, i tak zasługują na to, by objąć ich ścisłą ochroną.
"Islandzka opowieść" pod wieloma względami przypomina słynną "Prostą historię" Lyncha. Oba dzieła nie tylko wykorzystują podobne wątki fabularne, lecz także przywiązują jednakową wagę do otaczającej bohaterów przyrody. U Hakonarsona surowe skandynawskie krajobrazy doskonale korespondują z kontemplacyjnym nastrojem opowiadanej historii. Reżyser w ogóle robi bardzo wiele, by zanurzyć swój film w lokalnej specyfice. Historia wieloletniej waśni pomiędzy braćmi Gummim i Kiddim sprawia wrażenie żywcem wyjętej z jednej ze starodawnych sag. Jeszcze ważniejsza wydaje się świadomość, że film Hakonarsona daje unikalną możliwość wniknięcia w hermetyczny świat skandynawskiej prowincji.
Wraz z twórcą "Islandzkiej opowieści", który spędził na wsi większość swojego dzieciństwa, obserwujemy codzienne życie portretowanej społeczności i przyglądamy się spajającym ją rytuałom. Przy tej okazji szybko zauważamy, że bohaterowie są wobec siebie szorstcy i niezbyt wylewni, a prawdziwe uczucia okazują wyłącznie względem zwierząt. Nie dziwi zatem popłoch, w jaki wpadają, gdy owce jednego z gospodarzy okazują się zakażone śmiertelnie niebezpieczną chorobą. Zgodnie z procedurami, aby nie dopuścić do wybuchu epidemii, należy w takiej sytuacji wybić wszystkie stada w okolicy.
Dramatyczne wydarzenia odciskają wyraźne piętno na monotonnej dotychczas fabule i pozwalają rzucić nowe światło na relacje Gummiego i Kiddiego. W obliczu kryzysu skłóceni krewniacy muszą dokonać wyboru pomiędzy dotychczasowym uporem i wiernością zasadom a odruchem braterskiej solidarności. Rozwaga, z jaką Hakonarson pochyla się nad tym uniwersalnym dylematem, pozwala uznać jego film za bodaj najciekawszą refleksję o rodzinnym pojednaniu od czasu "Body/Ciała" Szumowskiej. Różnica polega na tym, że wizja Islandczyka okazuje się znacznie bardziej melancholijna.
Na szczęście Hakonarson doskonale wie, jak rozładować fabularne napięcie i zaskoczyć widza niespodziewaną eksplozją humoru. Za komediowy majstersztyk może uchodzić chociażby scena, w której Gummi znajduje na ulicy pijanego Kuddiego i odwozi go do szpitala na koparce. W takich momentach łatwo dostrzec, że gderliwi starcy budzą u reżysera niekłamaną sympatię. Hakonarson nie ukrywa, że portretowany przez niego świat odchodzi do lamusa, a bohaterowie są jednymi z ostatnich reprezentantów etosu opartego na pokorze i szacunku wobec przyrody. "Islandzka opowieść" przekonuje, że nawet jeśli Gummi i Kuddi wydają nam się po prostu krnąbrnymi, starymi capami, i tak zasługują na to, by objąć ich ścisłą ochroną.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
