Przepiękne czarno-białe ujęcia oglądamy dzięki taśmie Kodak Eastman Double-X 5222, a przepiękne kontrasty i saturację ujęć z Lizbony zawdzięczamy temu, że Lanthimos i Ryan zdecydowali się na użycie Kodak Ektachrome 100D 5294, czyli kolorowego filmu pozytywowego, który *fun fact* można wywołać profesjonalnie w jedynie dwóch laboratoriach na całym świecie, całe szczęście, że jeden znajdował się nieopodal węgierskiego planu filmowego.
Po przetestowaniu setek szkieł, nowatorski duet zdecydował się ograniczyć do trzech typów obiektywów: portretowych, szerokich i zoomów. Przepiękną ostrość spiralną w portretach uzyskali za wykorzystaniem Lomography Petzval o dwóch ogniskowych – 58 i 85 mm. Do szerokich kadrów używali 8-milimetrowego obiektywu Oppenheimer/Nikkor oraz 10-milimetrowego Arri/Zeiss Ultra Prime. Natomiast najbardziej zachwycającym szerokim obiektywem był 4-milimetrowy Nikkor Optex Super Cine, który poczęstował nas przepięknym efektem okrągłego obrazka w centrum kadru otoczonego przez ciemność. Niczym zaglądanie przez wizjer do zupełnie innego świata. Lanthimos zażyczył sobie także zooma o rozpiętości 10-180 mm. Problem w tym, że taki obiektyw nie istnieje... dlatego zgodził się na 16,5-110 mm Arri/Zeiss Master Zoom, kolejną perełkę w kolekcji.
Realistyczne podejście do oświetlenia, gdzie lampy często ustawiane były za szybami/oknami, sprawiało nieco kłopotu przy tak szerokich i dynamicznych ujęciach (niektóre sceny miały zasięg niemal 360 stopni). Lampy podwieszane były na ogromnych wysokościach, by pozostać poza zasięgiem kamer. By uzyskać mocniejsze kontrasty w czarno-białych ujęciach prawie całkowicie zrezygnowano z dyfuzorów, nie zmiękczając światła.
Możliwe, że mało kogo obchodzą takie techniczne aspekty, natomiast na mnie wywarły ogromne wrażenie, wrażenie tak wielkie, że na bok zeszła bogata symbolika, odważna filozofia, a nawet (nieco przesadzona moim zdaniem) erotyka filmu. Może za drugim razem bardziej się na nich skupię. Obojętnie nie mogłam przejść jednak obok wyśmienitej gry aktorskiej Emmy Stone, która udźwignęła film w całości wykreowany dookoła granej przez nią postaci. Szczegółowe ukazanie rozwoju kognitywno-behawioralnego Belli, który odzwierciedla się w każdym aspekcie jej zachowania – mimice, gestach, chodzie, mowie – jest fascynujące i imponujące.
Warstwa treściowa jest jeszcze przede mną do przeanalizowania, natomiast musiałam się trochę pozachwycać samym wykonaniem.
Po przetestowaniu setek szkieł, nowatorski duet zdecydował się ograniczyć do trzech typów obiektywów: portretowych, szerokich i zoomów. Przepiękną ostrość spiralną w portretach uzyskali za wykorzystaniem Lomography Petzval o dwóch ogniskowych – 58 i 85 mm. Do szerokich kadrów używali 8-milimetrowego obiektywu Oppenheimer/Nikkor oraz 10-milimetrowego Arri/Zeiss Ultra Prime. Natomiast najbardziej zachwycającym szerokim obiektywem był 4-milimetrowy Nikkor Optex Super Cine, który poczęstował nas przepięknym efektem okrągłego obrazka w centrum kadru otoczonego przez ciemność. Niczym zaglądanie przez wizjer do zupełnie innego świata. Lanthimos zażyczył sobie także zooma o rozpiętości 10-180 mm. Problem w tym, że taki obiektyw nie istnieje... dlatego zgodził się na 16,5-110 mm Arri/Zeiss Master Zoom, kolejną perełkę w kolekcji.
Realistyczne podejście do oświetlenia, gdzie lampy często ustawiane były za szybami/oknami, sprawiało nieco kłopotu przy tak szerokich i dynamicznych ujęciach (niektóre sceny miały zasięg niemal 360 stopni). Lampy podwieszane były na ogromnych wysokościach, by pozostać poza zasięgiem kamer. By uzyskać mocniejsze kontrasty w czarno-białych ujęciach prawie całkowicie zrezygnowano z dyfuzorów, nie zmiękczając światła.
Możliwe, że mało kogo obchodzą takie techniczne aspekty, natomiast na mnie wywarły ogromne wrażenie, wrażenie tak wielkie, że na bok zeszła bogata symbolika, odważna filozofia, a nawet (nieco przesadzona moim zdaniem) erotyka filmu. Może za drugim razem bardziej się na nich skupię. Obojętnie nie mogłam przejść jednak obok wyśmienitej gry aktorskiej Emmy Stone, która udźwignęła film w całości wykreowany dookoła granej przez nią postaci. Szczegółowe ukazanie rozwoju kognitywno-behawioralnego Belli, który odzwierciedla się w każdym aspekcie jej zachowania – mimice, gestach, chodzie, mowie – jest fascynujące i imponujące.
Warstwa treściowa jest jeszcze przede mną do przeanalizowania, natomiast musiałam się trochę pozachwycać samym wykonaniem.
Moja ocena:
10
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Biedne istoty (2023)
ReanimatorkaGdyby ubiegłoroczna "Barbie" była dobrym kinem feministycznym, prawdopodobnie wyglądałaby tak, jak... czytaj więcej
Recenzja Biedne istoty (2023)
Biedni myNiemal czuć jak Godwin grzebie w nas samych w trakcie tego filmu, przeprowadzając kolejną rutynową... czytaj więcej
Recenzja Biedne istoty (2023)
Lizbona w PortugaliiMam problem z tym filmem. Zupełnie inne wrażenie daje jego początek, gdzie można spodziewać się czegoś... czytaj więcej
