Recenzja filmu

Cube 2 (2002)

W "Cube 2" dobre są tylko dwie sceny: pierwsza i ostatnia. W pierwszej, w sterylnej scenerii, widzimy wiezione na stołach nieprzytomne osoby. Świadomi rozpoczynającego się właśnie eksperymentu możemy tylko domyślić się, jak bardzo przerażający los ich czeka. Ostania przypomina najbardziej tajemnicze badania z naszego rzeczywistego świata. Ultra czysta i równa tafla wody nasuwa skojarzenia z eksperymentami nad dziwnymi cząstkami elementarnymi neutrino. Obie te sceny otoczone są dość sporą aurą tajemniczości, tak przecież charakterystyczną dla pierwszej części. Niestety wszystko co pomiędzy nimi jest obrazem żenady, podpisanej co gorsza, rękami naszego rodaka Andrzeja Sekuły.

Zakładam, że Sekuła doskonale zdawał sobie sprawę z jednego z głównych atutów "Cube", która wyniosła go do rangi klasyka science-fiction. Jest nią oczywiście oryginalność. Sekuła miał dwa wyjścia. Mógł nakręcić kontynuację, wzorując się na regułach sześcianu z pierwszej części lub spróbować osiągnąć sukces, ponownie bazując na tej tym samym fundamencie co film Nataliego. Pierwsza opcja prawie na pewno przeszłaby bez większego entuzjazmu, ot, dopisując jakąś historię do skromnego uniwersum. Druga dawała możliwość powtórzenia sukcesu i rozgłosu, ale była ścieżką niezwykle niebezpieczną, gdyż wyciągnięcie jeszcze więcej oryginalności z konceptu tak oryginalnego jak "Cube" jest wręcz niemożliwe.

Sekuła mimo wszystko spróbował i tak narodził się hipersześcian, a będąc bardziej precyzyjnym, tesserakt. Reżyser wprowadza do swojej kostki czwarty wymiar, co w samej istocie rzeczy nie jest złe, bo to zamyka się tylko w sferze koncepcji. Problemem jest realizacja tego konceptu.

O tym jednak za chwilę, bo pierwszym zauważalnym zgrzytem, a właściwie katastrofą, są pierwsi bohaterowie filmu. Katastrofą, a to dlatego, że nienaturalne zachowanie postaci z początku od razu uświadamia nas o tym, że na jakakolwiek racjonalne zachowanie nie będzie można liczyć przez całe dziewięćdziesiąt minut. W kontekście istoty tytułu, czyli studium nad ludzką wytrzymałością, współpracą i zachowaniem w przerażającym środowisku, realizm psychologiczny jest absolutnie niezbędny. Tymczasem dostajemy postaci, które zachowują się... nawet trudno mi określić jak. To przerażające co twórcy filmu zrobili z bohaterami filmu i osobiście nie dowierzam, że coś takiego mogło pojawić się w głowie kogokolwiek.

Wracając natomiast do konceptu. Sekuła postawił na oryginalność, gmatwając mocno sytuację czwartym wymiarem. To dla przeciętnego człowieka materia trudna do zrozumienia z samego swojego założenia. W kinie musi być albo precyzyjnie wyjaśniona, albo wykorzystywać jakiś diablo dobry twist fabularny wbijający widza w fotel. W "Cube 2"nie jest ani wyjaśniona, ani nie ma twistu. Jest chaos, wprowadzający widza z biegiem czasu w stan coraz głębszego niezrozumienia, a w konsekwencji zniechęcenia. A ponieważ czwarty wymiar zastąpił tutaj klasyczne pułapki z "Cube", sequel opiera się zatem na dwóch fatalnych filarach: beznadziejnych postaciach i właśnie niezrozumiałym czwartym wymiarze.

Z dwojga złego gorsze są postacie. Nieudany koncept można zrzucić na barki nieudanego eksperymentu. Zachowania bohaterów natomiast nie da się usprawiedliwić. Koniec końców, "Cube 2" nie jest nawet cieniem świetnego filmu Nataliego. Rozczarowanie jest ogromne, ale jeszcze gorsze okazuje się zniesmaczenie.