Brudny, zezwierzęciały i niepoprawny politycznie – taki właśnie jest "Headless"autorstwa Arthura Culliphera, offowy, psychologiczny slasher, feelingiem zbliżony do produkcji Roba Zombie. Sam Cullipher nie posiada, niestety, tak olbrzymiego talentu artystycznego jak Zombie – nie na chwilę obecną, nie jako reżyser.
"Headless"to spin-off dramatycznego horroru"Found", jednego z moich ulubionych filmów ubiegłego roku. Cullipher stworzył na rzecz"Found"wspaniałe, hiperrealistyczne efekty specjalne, a wkrótce potem, zainspirowany pracą na planie, postanowił samodzielnie wyreżyserować film grozy. Jego debiut fabularny kontynuuje wątek jednej z taśm video, którą przeglądają bohaterowie"Found"; jest jej pełną wersją, domniemanie zaginionym slasherem z 1978 roku, a więc przedstawieniem fikcji w fikcji. Ten metazabieg cieszy się wśród filmowców niewielką popularnością, jako że wiarygodne odwzorowanie reliktu przeszłości to nie lada wyczyn – zarówno pod kątem technicznym, jak i duchowym. O ile fryzury, kostiumy noszone przez aktorów i im podobne ogniwa prezentują się nad wyraz dobrze, o tyle ogólna stylówa"Headless"popada momentami w skrajność – film bywa przesadnie upodabniany na old-schoolowy, przez co zdarza mu się przypominać karykaturę.
Wykorzystane jako rekwizyty syntetyczne oczy i silikonowe głowy oddalają"Headless"o lata świetlne nawet od innych niskobudżetowych horrorów. Na szczęście sam film plastikowy absolutnie nie jest. Imponuje operowanie Culliphera litrami czerwonej farby, która – jak się okazuje – ma prawo niepokoić. Obraz cechuje się ciężkim, mocnym i uderzającym klimatem, bardzo przypominając kontrowersyjne, brutalne tytuły:"Ostatni dom po lewej","Pluję na twój grób". Wagę horroru podkreśla przede wszystkim industrialna muzyka, obijająca się o uszy niczym ciosy, świetnie współgrająca z ponurą atmosferą i szaloną nieprzewidywalnością kolejnych sekwencji scenariusza. Ta nieobliczalność swoje apogeum osiąga zwłaszcza w finale filmu, w którym głównej bohaterce przychodzi odnaleźć się pośród upiornych dźwięków organów, przy wyłożonym ściętymi głowami, uroczystym stole. Przyprawiający o gęsią skórkę surrealizm objawia się także w miarę rozwoju akcji: w kadrze kamery nieśmiało goszczą między innymi szkaradne drzewa dające plony gałek ocznych oraz kobieta-manekin bez twarzy.
Przed Arthurem Cullipherem długa droga – jeśli chce on pozostać w zawodzie reżysera i poziomem twórczości artystycznej dorównać innym zdolnym autorom kina grozy, musi znaleźć swój własny styl."Headless"plasuje się gdzieś pomiędzy zaangażowanym socjologicznie horrorowym dramatem na miarę"Found"a broczącym krwią, sadystycznym shockerem. Debiut Culliphera, na chwilę obecną zdolniejszego twórcy efektów specjalnych niż reżysera, nie jest nieudany, lecz nie okazał się też pełnym sukcesem.
"Headless"to spin-off dramatycznego horroru"Found", jednego z moich ulubionych filmów ubiegłego roku. Cullipher stworzył na rzecz"Found"wspaniałe, hiperrealistyczne efekty specjalne, a wkrótce potem, zainspirowany pracą na planie, postanowił samodzielnie wyreżyserować film grozy. Jego debiut fabularny kontynuuje wątek jednej z taśm video, którą przeglądają bohaterowie"Found"; jest jej pełną wersją, domniemanie zaginionym slasherem z 1978 roku, a więc przedstawieniem fikcji w fikcji. Ten metazabieg cieszy się wśród filmowców niewielką popularnością, jako że wiarygodne odwzorowanie reliktu przeszłości to nie lada wyczyn – zarówno pod kątem technicznym, jak i duchowym. O ile fryzury, kostiumy noszone przez aktorów i im podobne ogniwa prezentują się nad wyraz dobrze, o tyle ogólna stylówa"Headless"popada momentami w skrajność – film bywa przesadnie upodabniany na old-schoolowy, przez co zdarza mu się przypominać karykaturę.
Wykorzystane jako rekwizyty syntetyczne oczy i silikonowe głowy oddalają"Headless"o lata świetlne nawet od innych niskobudżetowych horrorów. Na szczęście sam film plastikowy absolutnie nie jest. Imponuje operowanie Culliphera litrami czerwonej farby, która – jak się okazuje – ma prawo niepokoić. Obraz cechuje się ciężkim, mocnym i uderzającym klimatem, bardzo przypominając kontrowersyjne, brutalne tytuły:"Ostatni dom po lewej","Pluję na twój grób". Wagę horroru podkreśla przede wszystkim industrialna muzyka, obijająca się o uszy niczym ciosy, świetnie współgrająca z ponurą atmosferą i szaloną nieprzewidywalnością kolejnych sekwencji scenariusza. Ta nieobliczalność swoje apogeum osiąga zwłaszcza w finale filmu, w którym głównej bohaterce przychodzi odnaleźć się pośród upiornych dźwięków organów, przy wyłożonym ściętymi głowami, uroczystym stole. Przyprawiający o gęsią skórkę surrealizm objawia się także w miarę rozwoju akcji: w kadrze kamery nieśmiało goszczą między innymi szkaradne drzewa dające plony gałek ocznych oraz kobieta-manekin bez twarzy.
Przed Arthurem Cullipherem długa droga – jeśli chce on pozostać w zawodzie reżysera i poziomem twórczości artystycznej dorównać innym zdolnym autorom kina grozy, musi znaleźć swój własny styl."Headless"plasuje się gdzieś pomiędzy zaangażowanym socjologicznie horrorowym dramatem na miarę"Found"a broczącym krwią, sadystycznym shockerem. Debiut Culliphera, na chwilę obecną zdolniejszego twórcy efektów specjalnych niż reżysera, nie jest nieudany, lecz nie okazał się też pełnym sukcesem.
Moja ocena:
6
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Headless (2015)
"Headless for you"Ktokolwiek widział dziełoScotta Schirmera- "Found"- na pewno przypomina sobie kasetę wideo, którą jeden z... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
