Recenzja filmu

Rewers (2009)

"Rewers" to film-wydarzenie. Debiut Borys Lankosza otrzymał wiele nagród i napisano o nim liczne,  pełne zachwytu recenzje. Rzeczywiście, ten obraz jest niezwykle finezyjny, co zdecydowanie wyróżnia go na tle rodzimych produkcji.

"Rewers" opowiada o zmaganiu się z niepokojącą rzeczywistością około trzydziestoletniej polonistki o imieniu Sabina, zatrudnionej w wydawnictwie. Wolny czas upływa jej na rozmowach z matką i babcią, które starają się zadbać o przyszłość ukochanej córki i wnuczki, szukając odpowiedniego dla niej kandydata na męża. Wybranek zjawia się niespodziewanie, a romans z nim w niezwykły sposób wpływa na jej losy.

Historia opowiedziana w filmie jest zdumiewająca. W Sabinie budzi się namiętność i kobiecość, jednak zdaje się, że nie szuka ona mężczyzny swojego życia. I wtedy właśnie pojawia się on – przystojny jak przedwojenny hollywoodzki aktor, Bronisław. Widz ma już nadzieję, że połączy ich romantyczne uczucie, jednak wydarzenia przybierają zupełnie inny obrót. Śledząc historię Sabiny i Bronisława, przypominają się słowa piosenki "Każdy spotka tego diabła, którego się boi".
"Rewers" w inteligentny sposób igra z oczekiwaniami i żongluje konwencjami. Bardzo podoba mi się postać Sabiny, w oczywisty sposób niewspółczesnej, a jednak do pewnego stopnia nowoczesnej. W końcu udaje jej się przecież poskromić groźnego przeciwnika i to brawurowo.

Zwroty akcji są z pewnością ogromnym atutem filmu. Oglądając "Rewers" można się zastanawiać, co jeszcze wydarzy się w niepozornym mieszkaniu w Warszawie. Każda kolejna odsłona – zaskakuje. Niezwykłe jest aktorstwo, szczególnie Agaty Buzek, która prowadzi swoją postać przez kolejne meandry filmu z lekkością i wirtuozerią. Urzeka również Krystyna Janda, fenomenalnie grająca matkę zatroskaną, silną, waleczną – w zależności od sytuacji, w jakiej się znajduje. Anna Polony także nadaje "Rewersowi" stylu. Z kolei Marcin Dorociński w roli Bronisława zmienia się jak kameleon, na początku powalający, później odpychający, jest niewątpliwie idealny do roli niebezpiecznego kochanka, który przy bliższym zapoznaniu traci swój urok. Jednak pisanie, że to rola na miarę jego talentu, wydaje się przesadą – moim zdaniem więcej umiejętności aktorskich dowiódł w świetnym "Ogrodzie Luizy".

W "Rewersie"  niektóre sceny zaskakują swoją kompletnością – postacie, muzyka, światło, pozwalają stworzyć dopracowane urzekające całości (np. scena połykania przez Sabinę monety, która przypomina przyjmowanie komunii). Siłą filmu są również jego dialogi – bohaterowie mówią językiem prostym, przeszłym, niekiedy niepasującym do sytuacji, co wywołuje śmiech widza.
Pisanie o "Rewersie" to wymarzone zadanie dla krytyka filmowego – surrealizm, groteska, kino noir, groza, socrealizm – "Rewers" efektownie nawiązuje do wielu gatunków i konwencji, jest bogaty w kinowe cytaty.

Film Borys Lankosza to wyrafinowana rozrywka, a przyjemność z jego oglądania z pewnością będą mieli wszyscy ci, którzy potrafią  delektować się detalami. Jest lekki, momentami demoniczny, a w jego centrum są zwykli ludzie i ich splątane losy wzięte pod lupę przez sprawnego artystę. Po "Rewers" chętnie obejrzałabym "Awers" - być może mniej wirtuozerski, a bardziej "ciężki" psychologią postaci, mechanizmami historii, itp. Jednak to moje osobiste tęsknoty, spowodowane nie rozczarowaniem mistrzowskim filmem, a ciekawością, jaką rozbudziła w wysublimowany sposób przedstawiona w nim opowieść.

Rewers (2009)