Recenzja filmu

Telenowela (2006)

Tytuł tego przedziwnego duńskiego obrazu sugeruje, że mamy do czynienia z utrzymaną w formie Dogmy, lekką, łatwą i przyjemną telenowelą, albo z czymś równie trywialnym, która jednak na przekór oczekiwaniom, przeradza się w jej całkowite zaprzeczenie. Z jednej strony jest to opowieść całkowicie przewidywalna i stereotypowa, opierająca się na pozornie utartym, rozpoznawalnym i pozbawionym niespodzianek scenariuszu, który można na poczekaniu wymyślić, z drugiej natomiast zdecydowanie warta jest uwagi i opowiedziana w sposób inny niż wszystkie. Niby jest w tej przewrotnej historii klasyczny trójkąt ? właśnie wprowadzająca się do nowego mieszkania Charlotte, jej były partner Kristian oraz oczekująca na operację zmiany płci sąsiad(ka) Veronica, którzy przeżywają rozmaite, zarówno zabawne i dramatyczne, sercowo-tożsamościowe rozterki, które nie tylko nie wzbudzają politowania i irytacji, lecz w miarę rozwoju akcji coraz bardziej wciągają i intrygują. Zamiast otrzymać wyłącznie oczywistą, banalną i z góry łatwą do przewidzenia opowieść o przełamywaniu siebie i licznych stereotypów oraz odnajdywaniu bratniej duszy i przede wszystkim pomimo wzajemnej nieufności, nieumiejętności wyrażania uczuć i osobistych oporów przed zaangażowaniem, stopniowego odkrywaniu prawdziwej miłości, możemy zobaczyć ujmującą w swojej prostocie i całkowicie bezpretensjonalną, znakomicie zagraną oraz bezpośrednio komentowaną przez wszechwiedzącego narratora, niekonwencjonalnie opowiedzianą historię. Bo pomimo tego, że posiada wszystkie wspomniane i znane z mnóstwa innych tego typu filmów elementy, to czyni to w zarazem autentyczny i oszczędny sposób, wyłamując się wszelkim możliwym utartym schematom, jednocześnie w całości będąc z nich skonstruowana. To zaprzeczenie w tym wypadku zdecydowanie działa na korzyść obrazu, czyniąc go szczerym i naturalnym. To film o bezwarunkowej potrzebie bliskości i zarazem bezcelowej ucieczce przed nią, będąc jednocześnie osobliwą obroną przed lękiem, niezrozumieniem i samotnością oraz potrzebą akceptacji. To także zwrócenie uwagi na inność, której instynktownie się obawiamy i przed którą często uciekamy, zatrzaskując drugiej osobie przysłowiowe drzwi i nie dając jej szansy. Ujmujący obraz Pernille Fisher Christensen pokazuje, że zderzenie z innością niekoniecznie narazi nas na przykre konsekwencje, bo ostatecznie wygląd fizyczny nie jest czymś najistotniejszym, a nieufność i niechęć dodatkowo uniemożliwiają wspólny kontakt i blokują szansę na jakąkolwiek nić wzajemnego poznania i porozumienia. Przede wszystkim liczy się wartość samego człowieka, którego powinno się akceptować takiego, jakim jest naprawdę. Czytając streszczenie filmu naprawdę trudno jest ot tak, bez zmrużenia oka uwierzyć, że ta mało zachęcająca do obejrzenia, niepozorna i zwyczajna historia, rozgrywająca się zaledwie w dwóch mieszkaniach, z udziałem kilku wydawałoby się niedopasowanych osób, z konstrukcją fabularną kojarzącą się z niekończącym się tasiemcowym serialem, może być tak subtelnym, intymnym zwierzeniem oraz szarpiącym emocjami, czułym obrazem, który praktycznie ogląda się jednym tchem. Jednak z całą pewnością nie są to tanie i udawane uczucia rodem z brazylijskiej telenoweli. W jednej ze scen z ust postaci z oglądanej przez bohaterki telewizyjnej, amerykańskiej opery mydlanej, pada niby zwyczajne zdanie ?miłość jest obietnicą?, które ja odnoszę do całego szczególnego i z całą pewnością nietypowego obrazu Christensen, udowadniając po raz kolejny, że mieszkańcy Skandynawii nie są tak zimni i nieczuli, jak by się mogło na pozór wydawać. Jeśli ktoś się skusi i uwierzy w tą obietnicę, to czeka go cała gama nieoczekiwanych i wyjątkowych przeżyć.