Recenzja serialu

Californication (2007)

Hank Moody (David Duchovny) to ironiczny, sarkastyczny pisarz, mający wszelkie konwenanse w głębokim poważaniu. Bywa chamski, nieprzyjemny, ale jest też uroczo rozbrajający. Lubi wypić, pali i nie stroni od narkotyków. Kobiety za nim szaleją, a on szaleje za nimi - można powiedzieć, że jest uwarunkowany na wydupczenie wszystkiego, co się nawinie i wygląda w miarę ok. Jego podejście do życia dobrze obrazuje tytuł jego największego bestselleru - "Bóg nienawidzi nas wszystkich" - książki, dzięki której na stałe wpisał się w panteon najwybitniejszych współczesnych pisarzy amerykańskich i której podła ekranizacja przyniosła mu solidne dochody. Od długiego czasu nic kompletnie jednak nie stworzył i musi dorabiać pisaniem bloga, dokładając swoją cegiełkę do tworzącej się "kultury" internetu, której nie znosi. Hank to jednak nie kolejny zepsuty sławą i pieniędzmi produkt przemysłu rozrywkowego. To człowiek na życiowym zakręcie, walczący o odzyskanie swojej wieloletniej partnerki Karen (Natasha McElhone), w której ciągle jest zakochany, a która wkrótce ma wyjść za ułożonego, odpowiedzialnego i nudnego potentata prasowego, kogoś będącego całkowitym przeciwieństwem Hanka. Becca, córka Karen i Hanka, to druga kobieta, którą Moody kocha nad życie i dla której jest naprawdę dobrym, choć często niesłownym, ojcem. Tak w skrócie wygląda podłoże fabuły serialu „Californication”. Niby nic oryginalnego, jednak z tego materiału udało się wydobyć w ciągu dwunastu 25-cio minutowych odcinków tyle treści, że spokojnie można by obłożyć nimi kilka hollywoodzkich hitów. Inteligentny, cięty humor, pełen przekleństw język, ociekająca seksem atmosfera ze śmiałymi, momentami wręcz bluźnierczymi scenami erotycznymi, przy jednoczesnym znakomitym ukazaniu procesów regulujących związki partnerskie, przyjacielskie i wyraźnym prorodzinnym przesłaniu - taki miszmasz mogliśmy zobaczyć co najwyżej w komediach Kevina Smitha. „Californication” to jednak całkiem inny poziom, o którym niezłe poniekąd produkcje Smitha mogą tylko pomarzyć. „Californication” nie byłoby jednak w połowie tak dobre, gdyby nie znakomity duet aktorów. Duchovny i McElhone grają rewelacyjnie, z łatwością tworząc między Hankiem i Karen wyczuwalną przez widza więź. Ukazanie naprawdę skomplikowanej relacji w sposób często pozbawiony słów to prawdziwe mistrzostwo, rzadko widziane w serialach. Ten pełny uczuć, wzajemnego przyciągania, lat wspólnych doświadczeń i rozczarowań związek jest siłą napędową każdego epizodu. Po roli Hanka widać, jaka krzywdę karierze Duchovnego wyrządziło zbyt długie granie w "Z archiwum X" i późniejsze utożsamianie go z Foxem Mulderem. Mam nadzieję, że „Californication” otworzy nowy etap na jego aktorskiej ścieżce. „Dexter”, „Californication” − nie sądziłem, że nadejdą czasy, w których seriale, przez lata utożsamiane z niezbyt wyszukaną formą spędzania czasu, staną się synonimem rozrywki ambitnej, odważnej, pełnej pasji i wizji, gdzie świeże, dobre pomysły są mile widziane, a schematy omijane szerokim łukiem. Ale to już temat na całkiem inną historię. Jedyna zauważalną wadą tego serialu jest fakt, że na razie powstał tylko pojedynczy dwunastoodcinkowy sezon. Na szczęście już wkrótce rozpocznie się emisja sezonu drugiego. Mam nadzieję, że wzorem „Dextera”, będzie jeszcze lepszy.