Trzeba przyznać, że serial jest sporym pozytywnym zaskoczeniem, zwłaszcza, że to dziecko Netflixa.
Niesamowicie ubódł mnie jednak idealistyczny obraz bohaterki.
Harmon wszystko uchodziło łatwo, traktowała swoich bliskich jak chciała, a Ci mimo to jej wybaczali. Nie potrafię zrozumieć jej całkowitego braku empatii. Nigdy nie próbowała nawiązać kontaktu z Woźnym, najważniejszą dla niej osobą, od której zaczęła się jej szachowa przygoda. Odniosłam wrażenie, że swoich bliskich również traktowała jak szachowe pionki w drodze do swojego celu. Potrzebując pieniędzy na pierwsze wpisowe, napisała list do Pana Shaibela obiecując oddać pożyczkę. Nigdy nie otrzymał od niej żadnej wiadomości zwrotnej. Gdy potrzebowała bliskości wykorzystała uczucia Harego z właściwym dla siebie wyrachowaniem. Gdy zaś brakowało jej pieniędzy na wyjazd do Moskwy z tupetem uderzyła do Bennyego, chociaż wcześniej zraniła jego uczucia i odrzuciła jego bliskość na rzecz zatracania się w używkach. Nie da się zaprzeczyć, że zmierzała po trupach do celu. Niesamowicie irytujące, ale być może właśnie takie miało być.