Evan Rachel Wood i jej historia życia, w którym była wystawiona na okropne traktowanie – przede wszystkim ze strony jej kochanka, M. Masona. I już od początku ten tytuł ma pod górkę (albo z górki – zależy, na jakiego widza trafi). Są wśród odbiorców osoby, które już z góry będą mieć wyrobione zdanie tylko na podstawie opisu, a nawet sam seans nie bardzo zmieni ich pozycję. Dla jednych to pochwała „zawsze wierz ofierze” i jest to dobra rzecz, dla innych wręcz przeciwnie. I trochę tak jest: pani Evan jest tu dominującym narratorem, jej głos słyszymy, ona kształtuje tę fabułę.

Nie jest to jednak taki jednoznaczny tytuł. Osoba Masona jest przedstawiona również w pozytywnym świetle, nawet przytoczony jest jego najsłynniejszy, najbardziej humanitarny cytat odnośnie strzelaniny w Columbine („I wouldn’t say a single word to them. I would listen to what they have to say, and that’s what no one did.”). Są też momenty pogrążające rodzinę pani Evan, ale tak jakby twórcy nie byli świadomi, że to wymaga dalszego zgłębiania tematu. Trzeba im oddać: starają się zbudować tutaj większą, logiczną narrację, w której przykładowa osoba jest budowana w określony sposób, co potem ma efekt w postaci jej dojrzałego życia. Tylko zamiast coś z tym zrobić, to idą walczyć z rządem, aby wydłużyć okres, po którym przestępstwo się przedawni.

No bo pani Evan w wieku 14 lat grała w filmie Trzynastka, gdzie całowała się z 23-letnim mężczyzną. Nie chciała, ale patrzyła na to jako część pracy aktorki, więc to robiła, chociaż nie miała nawet żadnego wykształcenia seksualnego i jedynie dzięki pornografii dowiedziała się, że jej wagina wygląda normalnie. Twórcy przechodzą nad tym dalej, ale pewnie wszyscy widzowie w tym miejscu zapytają: „CO?! A gdzie byli jej rodzice?!”. No właśnie. Oni są w tym dokumencie. Pani reżyser Zmierzchu (i, przy okazji, Trzynastki) nie ma, nikt nie pyta jej, czemu na potrzeby filmu zmuszała nieletnią osobę do aktu seksualnego. Rodzice też nie mają nic do skomentowania, jakaś Gildia Aktorska, nic. A to jest sam początek filmu.

Widzicie: to jednak jest w tym filmie. Tak samo jak np. później dorosła pani Evan dzwoniła do ojca, bo desperacko potrzebowała pomocy w walce z depresją i myślami samobójczymi. A ojciec powiedział, że teraz jest zajęty, ale jego koledzy z Nowego Jorku może jej pomogą. Złapałem się za głowę przy tym, ale twórcy nie poświęcają temu dwóch sekund. Pheonix Rising jest tą historią o życiu z bólem, który nie odchodzi, pracowania nad nim, ruszania dalej, tylko nikt tutaj nie zamierza wyciągać z tego jakichś lekcji. Nie ma tutaj rozmowy o tym, że rodzice dali dupy i jako społeczeństwo nie umiemy rozmawiać na podstawowe tematy. Nie ma rozmowy o tym, kto jest winny: ten, kto programował panią Evan do takiego zachowania, czy ten, kto na tym korzystał. Zamiast tego jest… Właśnie, trudno nawet powiedzieć. Najlepsze, co mogę napisać, że szczerze wątpię, aby był to dokument manipulujący albo wykorzystujący przewagę „ja mówię pierwsza”.

PS. I czemu polskie napisy w 11 minucie podają, że pani Evan mówi o byciu bitą w domu parę razy, chociaż w wersji oryginalnej słychać jedynie, że „czuła zagrożenie przemocą”, gdy jej rodzice się kłócili? Tak samo jak zastanawiający jest brak oceny na IMDb pomimo premiery światowej oraz usunięcie jednej z recenzji (na premierę były dwie, obie z oceną 10/10)