Absolutnie, całkowicie i niezaprzeczalnie ten serial - na razie sezon 1 - to dla mnie prawdziwe arcydzieło!!!!!
Po pierwsze, trójka głównych bohaterów jest niesamowita.
Don Draper wyprzedza innych o lata świetlne. Co za wspaniały aktor go gra, przystojny, wysoki i o niskim seksownym głosie. Do tego ma tak interesującą, tajemniczą przeszłość. Ciągle mnie zaskakiwał - to jakie decyzje podejmował, jakie reklamy wymyślił - zwłaszcza ta z kodakiem na końcu, jego nieustępliwość, nieugiętość!!!! A z drugiej strony jego wewnętrzny ból, chęć ucieczki od świata, w którym ma wszystko!!! Jego romanse i miłość do rodziny!! Jest taki prawdziwy. A jednocześnie tak inny. Po prostu, po raz pierwszy jestem tak oczarowana fikcyjnym bohaterem!!!!
A Peggy, po prostu brak mi słów, na początku taka zwyczajna i prostolinijna, jest w rzeczywistości twarda jak stal. Odcinek 13 sezonu 1 wbił mnie w fotel. I jeszcze Pete, on mnie najbardziej zastanawia, jest wprawdzie okrutny i odrażający, ale czasami, tylko czasami widać, że on także walczy ze sobą, że zaraz, może za chwilę wybuchnie!!!
Zachwyca mnie w tym serialu pokazanie odcieni i rozmaitości życia bohaterów. Nie ma podziału na dobrych i złych, są po prostu ludzie, z ich dobrymi i złymi stronami. Ich praca i życie codzienne, ich marzenia i konfrontacja z rzeczywistością. Jest w tym serialu tyle odcieni szarości, nie ma bieli i czerni.
Wspaniałe dekoracje, muzyka, dramaturgia. Wszystko, po prostu wszystko jest inne. I nie chodzi tu tylko o pokazanie lat 60 w Ameryce, ale o życie w ogóle, o życie, które nas otacza, które nam ucieka, ale które za wszelką cenę chcemy zatrzymać jak najdłużej, nieważne co przyniesie.
Mam teraz takie dziwne uczucie, po 13 pierwszych odcinkach. Po pierwsze boję się obejrzeć 2 sezon - bo może będzie gorszy!!, a po drugie, wszystkie inne seriale, wydają mi się teraz takie bezbarwne i sztuczne!!!!!