Opisywany przeze mnie odcinek jest pierwszym z nowego czwartego sezonu serialu Stranger Things. Premiera miała miejsce już kilka dni temu; 27 maja, po trzech latach oczekiwania posiadacze subskrypcji w platformie streamingowej Netflix na na nowo ujrzeli historię lubianych bohaterów. Jak zawsze producenci serialu; Duffer Brothers, Shawn Levy, Dan Cohen, Iain Paterson i Curtis Gwinn zadbali o huczne wejście, poza pierwszym odcinkiem trwającym jedną godzinę oraz siedemnaście minut, udostępnili również sześć odcinków. Wielu zastrasza długość trwania epizodów, gdyż, wynik ich średniej długości wynosi aż półtorej godziny, nie jest to mało, biorąc pod uwagę, że podobne realizacje stawiają na czterdziesto minutowe odcinki. Mimo to już w pierwszym odcinku, pojawiają się znane z tej serii cliff hangery, nie tylko na końcu, ale również w trakcie.
Akcja pierwszego odcinka jest kontynuacją wcześniejszej historii, stąd ma ona miejsce w Stanach Zjednoczonych w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Fabuła odcinka rozpoczyna się od retrospekcji, Matthew Modine wcielający się w rolę Doktora Martina Brennera, otrzymuje od listonosza gazetę, a następnie wypełnia krzyrzówkę. Ruch kamery dynamicznie zmienia kadr; raz na hasło krzyżówki a następnie na całą krzyżówkę, w tlę słyszymy gwizd czajnika. Podobne zabiegi, są widoczne w całym odcinku, kamera często położona jest w dziwnych i niespotykanych miejscach.
Nowością w tej serii, jest tworzenie bardzo bogatych wątków pobocznych, oraz częsta zmiana miejsca akcji i bohaterów. Widoczne jest to już na początku, gdy przedstawiana jest każda postać wraz z krótkim hiperbolicznym skrótem rozwoju postaci. Zabieg ten jest często używany wraz ze wspomnianym cliff hangerem, na przykład, gdy Winona Ryder, serialowa Joyce Byers otwiera tajemniczą przesyłkę z ZSRR, miejsce akcji jest zmieniane na szkolną klasę.
Serial Stranger Things od zawsze charakteryzował się lekko horrowymi scenami, lecz w pierwszym odcinku, sceny te przybierają nowy poziom. Gdy bohater znajduje się w chwili przerażenia, muzyka przesiąknietą latami osiemdziesiątymi, przybiera formę horrorową, efekty dźwiękowe, takie jak echo, wprawiają w chaotyczną i obłąkaną atmosferę. Wraz z muzyką dynamicznie zmienia się również kolorystyka, w normalnych scenach, jest ona lekko brzybladła, lecz przepełniona kontrastującymi się kolorami bliskimi zieleni. W scenach horrorowych wszystkie kolory stają się ciemniejsze, a światło staje się punktowe i twarde.
Odcinek Klub ognia piekielnego według mnie pokazuję jak będzie się rozwijać seria Stranger Things; większa ilość nowych wątków pobocznych, ale również retrospekcje wcześniej opowiedzianych historii. Te właśnie walory sprawiają, że bardzo miło oglądało mi się nowy odcinek, jeżeli serial podtrzyma poziom to dobrze się zapowiada.