Tutaj już taka małą woda po kisielu, ale ciągle smaczna. Najważniejsza rzecz czyli fabuła dalej
trzyma wysoki poziom, choć jest kilka zgrzytów. W poprzednim sezonie mieliśmy pewną
dowolność w działaniach i postawie - tutaj w pewnym momencie miałem ochotę komuś zasadzić
potężnego buta, ale mogłem tylko delikatnie potępić jego zachowanie. W dodatku RAZ. Innym
razem miałem zupełnie inne zdanie o pewnej postaci, a gra, niczym biedna Clem, zarzucona
opiniami w grupie, podsuwała mi jednoznaczne linie dialogowe. Niezbyt to fajne. Poza tym nikt nie
zwraca uwagi na to, że Clem to ciągle 11letnie dziecko i traktuje ją jak osobę dorosłą, ba, w
sytuacjach kryzysowych jako lidera. Jest to zrozumiałe z punktu widzenia i tak nikłej rozgrywki, ale
czasami dochodzi do absurdalnych sytuacji, związanych zresztą nie tylko z dialogami. Dziewczyna
między sezonami ostro przypakowała i z lubością ładuje się w sytuacje pokroju zakradania się
obok wroga, kiedy dorośli mężczyźni siedzą spokojnie na tyłkach. Mimo takich, wydawałoby się
poważnych wad, nadal bawiłem się świetnie. Bohaterowie i tempo pozwalają zapomnieć o
frustracji wadami, a raz na jakiś czas wchodzi "moment" i zamiata, choć nie tak, jak scena w hotelu
z finału sezonu pierwszego. No właśnie. Jest intensywnie, myślenie, te sprawy, ale nie jest tak
mocno jak wcześniej. Trzeba też powiedzieć, że jest tu 4, możę 5 zakończeń. Panowie wpakowali
się tym w pułapkę. Co z tego, że daje mi się ogromny wybór, jeśli moje zakończenie było
kompletnie beznadziejne, pewnie z powodu jeszcze nie do końca zarysowanej lini fabularnej
sezonu trzeciego. Rozczarowanie. Na plus grafika, która widocznie się poprawiła, tak samo
animacja i, co ważne, optymalizacja - sezon 2 na moim 7-letnim sprzęcie chodził płynnie na
maksymalnych ustawieniach, czego nie można było powiedzieć o sezonie 1. Dźwięk jest wysokiej
jakości, muzyki raczej poza grą słuchać nie będę, ale świetnie wpasowuje się w klimat.
Nanarzekałem się strasznie, a i tak z gry jestem zadowolony. Warto, ale nie oczekując cudów.