To film strasznie przerysowany, ale na tyle piękny, że widz potrafi zapomnieć o jego ułomności.

Bo poetycki klimat, którym van Dormael się posługuje, by przybliżyć nam zamknięty świat upośledzonych ludzi, od których zwykły człowiek stara się izolować, zachwyca. Reżyser zwykł mawiać, że ich świat przypomina coś na kształt dziwacznego cyrku, którego zwykli widzowie (czyli my) możemy nie rozumieć, ale tej nieco odrealnionej, żyjącej w bajkowym świecie społeczności, nie mamy prawa ośmieszać.
To świat, który przenika nasz, ale zwykli ludzie jak mogą starają się go unikać. Czego się boją? Inności? Innej hierarchii wartości, nie opartej na wyścigu szczurów? A może czystości umysłu nieskalanego złą myślą, która staje się drzazgą w oku innych ludzi męczących się w cierpieniu niespełnienia? Nieważne.

Ważne, że wykreowana wizja urzeka pięknem i poezją, w której wrażliwi widzowie z pewnością się odnajdą.
Piękny film…

Moja ocena - 8/10