Kijów 25 kwietnia 1986. Szkoła numer 53 szykuje się do obchodów 1 maja. Siedemnastoletnia Alewtina Szrokowa siedzi w klasie rozmyślając, ale przerywa jej nauczycielka Afanasiewna. Dziewczyna decyduje się na zmianę tematu wypracowania, bo nie wierzy w miłość do grobowej deski, która często jest powtarzana w literaturze. Kobieta lekceważy uczennicę i wraca do rozmowy o egzaminach. Przerywa jej dzwonek na przerwę. Nastolatka wchodzi z budynku w towarzystwie kumpla. Szybko biegnie do domu, na wstępie pyta dziadka o pieniądze na marmurki (spodnie). Niestety starzec ma tylko 3 ruble, a potrzeba 10.

Dzieli się z wnuczką informacją, że dzwonił jej ojciec, który jest w wojsku. Alya bardzo się cieszy i jest pełna energii. Postanowiła poczekać na Mariankę, która jest jej siostrą i może mieć pieniądze. Kobieta proponuje by pojechać na majówkę do cioci Nadii do Prypeci. Rozmowę przerywa telefon od ojca, który obwieszcza, że wróci po dniu zwycięstwa. W trakcie jazdy do Prypeci siostry się sprzeczają. W aucie coś wysiada i muszą się zatrzymać. Szybko pojawił się milicjant Liosza, który naprawia usterkę i wskazuje najkrótszą drogę przez Czarnobyl. W pobliżu elektrowni samochód znowu odmawia współpracy i kobiety stają się świadkami wybuchu.

Muszę powiedzieć, że jest to jeden z lepszych filmów traktujących o katastrofie z 26 kwietnia 1986 roku. Obok mamy jeszcze ''Znieważoną ziemię'' (2011), ''Czarnobyl: Reaktor strachu'' (2012), ''Czarnobyl 1986'' (2021) i serial od HBO ''Czarnobyl'' (2019). Najwięcej podobieństwa jest z trzecią produkcją, gdyż również traktuje o parze, która poznała się w Prypeci oraz mężczyzna cierpiał na chorobę popromienną, bo pracował przy likwidacji szkód. To jak się poznali wydało mi się bardzo wymuszone szczególnie ze strony Alewtiny, która zdaje się ma jakąś burzę hormonów i na siłę szuka chłopaka, którym jest wojskowy kurier z wiadomością od ojca. Relacja nie miała się kiedy rozwinąć.

O samej głównej bohaterce z początku niewiele wiemy. Nie ma matki, mieszka z dziadkiem i siostrą Marianką. Ojciec jest kimś wysoko postawionym w wojsku, wszyscy czekają na jego powrót. Alya z tego co rodzina mówi zdaję się być dobrą uczennicą, lecz z początku można ją odebrać jako klasowego błazna. Lubi słuchać muzyki rodzimej oraz zagranicznej jak Modern Talking. Realizm tamtych czasów został bardzo dobrze ukazany, przynajmniej lepiej niż w serialu, gdzie jeździli zagranicznymi autami, a aktorzy mówili po angielsku.

Zastanawiającym jest, że Alewtina nie doświadczyła choroby popromiennej. Cała ta ich relacja i pobyt w opustoszałym mieście wydał mi jakiś infantylny nieco baśniowy. Jakby Pavel był chociaż trochę realistą nie bawił by się w tą naciąganą relację z rozkapryszoną nastolatką. Jednak nie miał rodziny, więc skorzystał z okazji by ją znaleźć. Inna sprawa, że wojskowi by go bardziej ścigali. Warto zaznaczyć, że w żadnej innej produkcji nie widziałam, żeby chorych na chorobę popromienną podejrzewano o symulowanie by wymigać się od wojska. Wątek rabusiów zdaje się zbędne, tylko przedłuża, a nic nie wnosi. Moja ocena to 7/10.