Bardzo dziwię się wszystkim głosom krytycznym odnośnie tego filmu - głosom, które krytykują postawę życiową, osobowość (lub jej brak) głównej bohaterki, jej materializm itd. Przecież większość "piękności" z instagrama, tic-toca czy innego szajsu są właśnie takie: piękne (mniej lub bardziej: jeśli mniej to photoshop pomoże), szukające blichtru, żyjące dniem dzisiejszym na pokaz. A to są wasze idolki! Siedzicie w smartfonach i chłoniecie ich wizerunki jak jamochłony. A tutaj co? Krytyka takiej postawy? Gdzie wasza tolerancja, na pokaz? Gardzę wami, ponieważ jesteście niewiarygodni i zakłamani.   
A jeśli jednak wyznajecie inne wartości i rzeczywiście krytykujecie to jak żyła Holly i jak jest pusta w środku, ponieważ dla was coś takiego jest nie do przyjęcia, to gdzie się podziewacie w życiu codziennym, w realu? Kiedy otaczają was tacy ludzie i są dla was nie do przyjęcia, dlaczego im tego nie mówicie? Dlaczego chowacie głowę w piasek? Żeby dać sobie upust w necie? Gardzę wami tym bardziej za wasze tchórzostwo.   
Do filmu wracam co jakiś czas ponieważ jest świetnie zrealizowany: muzyka, zdjęcia, aktorstwo - na najwyższym poziomie. Piękny jest czysty i kolorowy obraz Nowego Jorku - oglądamy film jak baśń, bo przecież wiadomo, że jest to obraz nierealny. Główna bohaterka nie jest moją idolką: nie waha się zranić osób, które ją kochają - jest egoistką. Jednak na końcu jej tłumiona wrażliwość dochodzi do głosu (czy na pewno?).Film jest klasykiem, należy do moich ulubionych i nic tego nie zmieni, nawet krytyka ignorantów, którzy bezwstydnie przyznają się do swojej indolencji i (nabytej lub wrodzonej) tępoty.