Mam ogromny problem z tym filmem.

Teoretycznie ma w sobie wszystkie elementy, dzięki, którym powinien mnie zachwycić – fajnych bohaterów, temat, humor, urok, cudną melancholię, dobre dialogi itp., ale z drugiej strony, ten obraz deprymuje i od siebie odpycha swą dwuznacznością gatunkową.

Komedia, która jest śmieszna, ale odpycha dramatycznym wydźwiękiem.
Dramat, który ma znamiona prawdziwości w dobrym nakreśleniu trudnych relacji międzyludzkich, ale polany jest zbyt słodkim lukrem.

I przyznam, że czuję się skołowany. Zachwyciły mnie sceny wypraw do sklepów (pałeczka za 6,50), pijana Audrey (uwielbiam ją!!), czy cudowne zakończenie w deszczu z szukaniem wyrzuconego kota, ale przez połowę filmu miałem ochotę, by Holly skończyła wreszcie tak jak bohaterka „Tramwaju zwanego pożądaniem”.
Choć wtedy nie byłaby to już komedia. Ale może wtedy byłby to już dramat?

Moja ocena - 6/10