Miike w drugiej części DOA ma niewiele pomysłów jeżeli chodzi o scenariusz. Postanawia więc nadrobić formą. Robi to z klasą, właściwą sobie- mnóstwo absurdu, krwawych scen, ale również emocji. Choć muszę powiedzieć że wolałem pierwszą odsłonę, tutaj reżyser uderza w klimaty w których bardziej sprawdzał się Kitano.
Początek bez rewelacji. Mamy świetnie zmontowaną i groteskową historię płatnego killera, który wykiwał yakuzę i ucieka. Potem całość zmienia się w film obyczajowy- zdecydowanie najlepsza część filmu. Podziwiamy bohaterów wspominających czasy gdy byli dziećmi, odkrywając jednocześnie że wiele się nie zmienili. Ostatnie 30 minut obfituje w coś czego przez pierwszą godzinę nie uświadczyliśmy w dużych ilościach- przemoc i okrucieństwo. Jednocześnie nasi bohaterowie po prostu przez cały czas likwidują kolejnych gangsterów, stając się swoistymi aniołami sprawiedliwości. W tej części zaskakują już tylko świetne pomysły twórcy, który nagina rzeczywistość, korzysta z różnych efektów, bawi się konwencją. Gdyby nie to końcówka byłaby nie do zniesienia.
Ostatecznie właśnie dzięki efektownemu przedstawieniu wydarzeń, ten film jest wart polecenia. Gdyby jednak spojrzeć na scenariusz pod względem całej opowieści, wydawać by się mogło że składa się góra z 3 kartek. Nie jestem więc do końca przekonany co do drugiej odsłony, tak jak zresztą do poprzedniej (którą mimo wszystko stawiam ciut wyżej). Chętnie jednak sięgnę po ostatni człon serii, a nuż mnie zaskoczy.