Śmierć człowieka jest zwykle tragedią. Jeszcze bardziej boli śmierć dziecka, która określana jest miarę prawdziwej katastrofy. Ale Cuesta inaczej rozegrał podobną historią i zepchnął ją na zupełne inne tory, gdzie śmierć z jednej strony jest końcem, ale i początkiem...zmian. Niekoniecznie tych, które muszą przynieść pozytywne konsekwencje, ale zmian samych w sobie.
Swoistego przebudzenia się, zainicjowania prawdziwego życia i zakończenia wegetacji (jak postać Lenny’ego), rozpoczęcie poszukiwania brakującego elementu w życiu (Malee), bądź będącą koniecznością dorośnięcia, podejmowania własnych decyzji i nauczenia się wyrażenia swego własnego zdania (Jeff). Nikt nie mówi, że na końcu będziemy mieli do czynienia z prostym „katharsis”, podjęte wybory nie muszą (szczególnie w tym wieku) oznaczać tych właściwych. Ale będą nauczką. Nauczką na całe życie. Może podobnych w dorosłych życiu już nasze postacie nie popełnią?

Znakomite kino. Spodziewałem się prostego filmu o dorastających dzieciakach, a otrzymałem dorosłe kino i konsekwencjach, nie do końca przemyślanych czynów. Obejrzyjcie.
Naprawdę warto !!

Moja ocena - 7/10