Oglądając ten w gruncie rzeczy bardzo dosadny film Godarda trudno nie oprzeć się wrażeniu, iż dziś — to znaczy wewnątrz nowoczesności — to właśnie lewica jest niezwykle krytyczną depozytariuszką kulturowego konserwatyzmu. Nasza kultura jest kulturą wolnego czasu, kulturą breloków do kluczy, kulturą... ...kulturą seksu. A więc rzeczy błahych i przelotnych, które trzymane w dłoniach przeciekają niczym woda przez nasze palce. Kolorowa telewizja niczym nie różni się od narkotyków a haussmannowsko-lecorbusierowskie otoczenie modernistycznych blokowisk, bez drzew, bez zwierząt, a przede wszystkim bez Boga staje się powszechnym habitusem coraz większych mas ludzkich. Chłopiec pyta matkę o to, czym jest język, a ta odpowiada cytatem — z przeczytanego zapewne naprędce — Heideggera: „le langage c'est la maison dans laquelle l'homme habite”. Potem Heideggera zastępuje Wittgenstein, a sam język jeszcze mocniej staje się centralnym tematem tego eseju francuskiego reżysera. Język, który jest problemem, ale i szansą, by przezwyciężyć brudno-nowoczesny paradygmat gdzie „wszystko jest polityczne” — i οἶκος i πόλις. Jeśli nasz język wyznacza granice naszego świata, być może będziemy/jesteśmy/byliśmy w stanie wyznaczyć też granice naszej polityki i w zgodzie z wezwaniem Godarda zapomnieć o Hiroszimie, Auschwitz, Budapeszcie i Wietnamie... Tylko czy nie jest już za późno? „Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18, 8, Biblia Tysiąclecia).