Sporo Gibsona w tym gibsonowskim filmie o Gibsonie, ale Gibson to Gibson i musiał gibsonować, bo to były przecież gibsonowe czasy. Sporo też tu typowo-amerykańskiej bezpardonowości, braku poszanowania i zobojętnienia dla śmierci ludzi w wojnie. Poza tym, trochę M*A*S*H'owski to humor, a ten znudził mi się już dawno temu, więc nie nazwę go ponadczasowym. Obaj aktorzy to dobra parka, ale scenariusz był po prostu tragiczny - napisany na kolanie aby zaśmiać kolejne niewygodne dla opinii fakty i niepozornie przeinaczyć prawdy historyczne.