Zabierając się do obejrzenia ekranizacji Anny Kareniny, miałam apetyt na film kostiumowy z
prawdziwym jak na rosyjski przepych rozmachem, odtworzony w pięknych wnętrzach, bogatymi
dopieszczonymi w szczegółach strojami, muzyką, film który przeniesie mnie w sam środek
gorącego romansu rosyjskiej arystokracji. Co otrzymałam? Tani melodramat z kiepską osadą na
deskach i zapleczu teatru! W głównej roli obsadzono Keire Knightley, która jest brytyjska, aż do
szpiku kości, przez co zupełnie nie była w stanie oddać nic z postaci książki Lwa Tołstoja.
Sztywna, beznamiętna niestety tak bardzo przewidywalna! Abstrahując już od urody aktorki, która
jak na mój gust po prostu nie pasowała do tej roli, do tej epoki.. Nie rozumiem w zupełności
czym producenci kierowali się przy wyborze odtwórcy Wrońskiego, już bardziej zmysłowy byłby w
tej roli Jude Law o samym warsztacie i doświadczeniu w zawodzie aktora nie wspomnę. Niestety
Aaron Taylor-Johnson swoją płaską grą położył cały film, a sceny w zamyśle płomiennego
romansu uczynił nudnymi i komicznymi biorąc pod uwagę fakt, że przez niemal cały film wyraz
twarzy aktora się nie zmienia. Eksperyment aby całą powieść Tołstoja odegrać niemal wyłącznie
na deskach i przy użyciu scenografii teatru uważam za zbędny, chyba, że miało to na celu
odciągnięcie uwagi widza od po prostu słabego kina.