Film widziałam po raz pierwszy w kinie, przed lekturą książki.
Wtedy wystawiłam mu ocenę 3 (ówcześnie i tak uważałam ją za zawyżoną).
Nadszedł jednak moment, kiedy "Anna Karenina" w formie papierowej niesamowicie mną
zawładnęła, przez co postanowiłam również wrócić do ekranizacji.
Jak wiemy, jest ich więcej niż mnóstwo, więc nie sposób obejrzeć je wszystkie (a i zapewne
sporej części z nich nie da się oglądać).
Mnie wystarczyły dwie - z 1997 roku z Sophie Marceu w roli głównej, oraz właśnie zeszłoroczna.
Starsza z nich... coż. Miała swoje zalety, jeśli chodzi o zdjęcia. Postaci jednak były żenująco
mdłe i płaskie, a główna bohaterka, mimo, że piękna, zupełnie nie przedstawiała charyzmy
postaci książkowej, którą udało się zbudować (jak się okazało dopiero po lekturze)
nieszczęsnej Keirze. Niestety ta aktorka wciąż ma beznadziejny szczękościsk i dość
ograniczoną mimikę twarzy. Jest też zbyt chuda, jak na odtwórczynię roli Kareniny, ale i Wroński
był zbyt szczupły i wymuskany, za to "lalusiowato rosyjski" w najlepszym stylu, w
przeciwieństwie do Seana Beana, który był tragicznie nietrafiony. Motyw teatralny wciąż uważam
za wyjątkowo zbędny. Odebrał wielu niesamowitym scenom patos i gubił gdzieś piękno
dziewiętnastowiecznej Rosji. Mimo wszystko ta ekranizacja to gra emocjami. Postaci są moim
zdaniem świetnie dobrane tak ze względu na aktorstwo, jak aparycję. Stroje, fryzury.. wszystko
dużo lepiej trafione niż w wersji z roku 1997. Polecam książkę WSZYSTKIM, a przynajmniej
kobietom. ;) Jedna z bardziej wzruszających historii, jakie dane mi było czytać i oglądać.., ale
jak ktoś już powiedział.. żadna ekranizacja nie przedstawi tej książki odpowiednio. To po prostu
dzieło wielkiego formatu.