Marna podróbka Brendy Starr. Z resztą, filmów opartych na schemacie, w którym twórca spotyka kreowanego przez siebie bohatera, było już kilka - chocby "Przypadek Harolda Cricka".

Słabość "Argylle"polega na tym, że poza walkami i pewnym zwrotem akcji, nie ma tu właściwie nic. Ot, bohaterowie przemieszczają się po całym świecie z miejsca na miejsce, walczą. Nie ma tu ani jednej sceny, wartej zapamiętania. Nie ma tu nawet ani jednego kadru z kamery, z którego można by sobie zrobić tapetę na pulpit.

Jako pastisz, jest trochę ok. Drobiazgi takie, jak podobieństwo "Alfiego-byłego szefa CIA" do "Alfiego-kota" (siwa broda otaczająca twarz) było akurat zabawne, albo piwnica pod podłogą... na najwyższym piętrze w kilku-piętrowym budynku. Śmieszna też jest scena walki finałowej - kiedy pozytywka przestaje się kręcić, ale Ruth w pośpiechu ją nakręca, aby walka trwała dalej. I w zasadzie to tyle... kilka dobrych gagów...