Druga część przygód Roberta McCalla trafiła do kin w 2018 roku. Choć konstrukcja całej historii ma odrobinę inny kontekst – śmiało można powiedzieć, że to powtórka z rozrywki. Jeśli rozrywka jest przednia, przełknąć można nawet największe absurdy i wciąż czerpać radość z seansu. Jak dobrze sprawdza się w tej kategorii „Bez litości 2”?

McCall stara się prowadzić względnie normalne życie. Jeździ taksówką, rozmawia ze staruszkiem z domu starców, wyciąga za uszy nastoletniego sąsiada z kłopotów… a w wolnym czasie rozprawia się ze złoczyńcami w swojej okolicy. Wszystko przebiega rutynowo, a wsparcie emocjonalne ma w przyjaciółce będącej byłą agentką CIA. Do czasu, gdy zostaje ona zamordowana. Rozpoczyna więc misję mającą na celu znalezienie jej oprawców i pomszczenie zbrodni. Nie jest to łatwe, a śledztwo prowadzi go na dziwnie znajome szlaki…

Trzon fabularny jest niezwykle prosty i przewidywalny. Nie ma tu może fajerwerków z pierwszej części, jednak historia trzyma się całkiem nieźle. Zdecydowanie na plus wychodzą wątki poboczne, tym razem dużo bardziej intrygują, a postacie drugo i trzecioplanowe nie stanowią wyłącznie kartonowego tła dla akcji. Można się przejąć ich losem, niekiedy nawet wzruszyć. Denzel Wahington ponownie sprawdza się dobrze w roli byłego żołnierza. Czymś co pogorszyło się względem poprzedniej części jest muzyka, która nie robi tutaj już takiego wrażenia.

Trochę kontrowersyjna opinia: sequel ten podobał mi się bardziej niż pierwsza część. Co prawda opowieść nie gna tak, jak w poprzedniej odsłonie serii, jednak świat otaczający głównego bohatera został przedstawiony dużo lepiej. Historia ma do zaoferowania odrobinę więcej niż mnożące się w nieskończoność sceny akcji, a to największa zaleta. „Bez litości 2” zyskuje u mnie w ostatecznym rozrachunku 7/10.