Widywałem gorsze produkcje. Ten film jest z gatunku "tak zły, że aż dobry". Drętwe,
deklaratywne dialogi, dekoracje z wklejonymi aktorami, wszechobecne świece, palące się w
biały dzień, okropne oświetlenie (szczególnie w "nocy"), aktorstwo godne prowincjonalnej rewii
z lat 20. (brawo, Adamczyk!), kiepska charakteryzacja, niezgodność z historią. Ale film miał jakąś
fabułę. Durną, bo durną, ale miał. Miał też sceny, na których się popłakałem... ze śmiechu.
Szczególnie polecam:

5. Przemiana wilkołaka. "Wolf Man" z '41 miał lepszą.
4. Rozszarpywanie białego gołąbka pokoju przez sokoła - ta metafora mnie szczególnie urzekła.
3. Rozmnażanie armii za pomocą clone stampa i wklejanie jej w kupione w jakimś stocku
zdjęcie bez żadnej graficznej przyzwoitości i próby ukrycia, że to Ctrl+C Ctrl+V, więc armia "wisi"
w powietrzu i lekko faluje w górę i w dół.
2. Wyżarty przez ospę (?) cycek Bachledy-Curuś (szkoda, że nie pokazali wersji po cudownym
uzdrowieniu).
1. Absolutnym hitem jest jednak scena otrzymania przez Leopolda listu od wezyra. Wklejenie
niewyraźnych aktorów z blueboxa w statyczne zdjęcia wnętrza pałacu (w Linzu zapewne) może
się równać z efektami specjalnymi, jakie oglądaliśmy w "Przybyszach z Matplanety".