Bardzo cenię Zelenkę, właściwie każdy jego film to dla mnie ogromna przyjemność. Ale w Braciach Karamazow to nie on był drygentem, nie on był mistrzem. Film, owszem jest doskonale zrobiony, ale według mnie to TEATR w filmie, i genialna praska grupa wbija w fotel. Nie mogłam wyjść z podziwiu dla ich gry, dla w niecałe 100 minut pokazanie naprawdę niemalże bez istotnych skrótów 800 stron papierowego (genialnego zresztą) pierwowzoru Dostojewskiego. To teatr mnie zachywcał, to na teatr czekałam, to co działo się poza na jego tle, moim zdaniem wypadało dość blado. No i aktorka grająca Lise ( u Dostojewskiego bardzo młoda, trochę neurtotyczna, ale dobra dziewczynka) w sztuce staje się aniołem śmierci - mała, ale genialna rola.