Film opowiada zupełnie o niczym. W ciągu 30 minut seansu nie dowiadujemy się zupełnie nic o odnoszącej sukcesy klinice. Obserwujemy za to przechadzających się statystów (pacjentów i rodziców) mniej naturalnych nawet niż "aktorzy" z paradokumentów. Korytarze kliniki można by zastąpić dowolnym oddziałem dowolnego polskiego szpitala. Nie miałoby to żadnego znaczenia bo nie poznajemy tu żadnego bohatera i nie zaznajemy żadnych emocji. Obce pozostają dla nas przypadłości, metody leczenia i trudności z jakimi muszą się mierzyć rodzice i lekarze. Dlaczego ludzie zapadają w śpiączkę i dlaczego się budzą? Te pytania pozostaną bez odpowiedzi. Dowiadujemy się za to, że jeden z rodziców miał zły sen i, że ktoś tam przyzwyczaił się już do szpitala a będzie musiał jeździć gdzie indziej. Nagrodę Grand OFF jak i w ogóle zakwalifikowanie tego dzieła jako dokumentu pominę milczeniem. Film można podsumować tak: ktoś kupił kamerę i poszedł do szpitala. Ciesze się, że ja obudziłem się po seansie.