Na pewno film jest nietuzinkowy i na pewno z serii, opis nikogo nie zaciekawi a naprawdę warto obejrzeć. Na pewno nie jest jednoznaczny i daje widzowi możliwość własnej oceny postaci i ich postępowania. Temat sam w sobie nie jest zbyt wyszukany, zakochana do szaleństwa nastolatka, odosobnione miejsce, a jednak wyjątkowo dobrze wszystko wyszło, nie ma tu grama tandety, ani naiwności. Niezwykle dokładnie pokazana psychika i motywy działania główniej bohaterki. Osobiście choć lubię czarne charaktery, do Liz nie da się czuć nic innego jak odrazę, choć twórcy próbując nadać jej jak najbardziej ludzkie cechy, pozostaje potworem. Próbę wymigania się od kary można spokojnie zrozumieć, ale ona nie ma żadnych wyrzutów sumienia już po fakcie (może i z początku jej w szoku i czuje się winna, na pewno są to dla niej traumatyczne wydarzenia bo inaczej nie wyparła by ich ze świadomości, ale nadzwyczaj szybko sobie z tym radzi i wraca do normalności), co gorsza w tym momencie zaczyna zwyczajnie z zimną krwią mordować i to kogo jak kogo, ale człowieka który był jej najbardziej oddany na świecie i zrobiłby dla niej wszystko. Ogólnie to Martina było mi tu najbardziej żal ze wszystkich, wykorzystywała go do granic możliwości, oczekiwała zrozumienia, jednocześnie szydząc z niego i jego uczuć. Fakt ze wszystko opowiedziała psycholog, jak było, tym bardziej zadziwiające, bo tylko ukazuje jak bardzo jej pewna siebie i tego że uda jej się wywinąć od odpowiedzialności.
Do tego świetna aktorstwo, a jedna scena wyjątkowo zasługuje na to żeby o niej wspomnieć, a mianowicie, w momencie kiedy Liz znajduje martwą Frankie, ten krzyk i ogólnie ujęcie mają w sobie coś przerażającego. Mimo że teoretycznie wiedziałam co zobaczyła to jakoś chyba pierwszy raz na filmie ścisnęło mnie za gardło i miałam wrażenia że zaraz nie wiadomo co zobaczę, choć umysł dobrze wiedział jaka to będzie scena.