Bohaterowie żyją sobie z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok jak każda amerykańska rodzina w rzeczywistości w jakiej im przyszło żyć. To powinno wystarczyć do pełni szczęścia. Jednak co się dzieje kiedy rzyczywistość zdaje się przygniatać, a nie tworzyć warunki do sielankowej egzystencji? Czy jednak stwierdzenie, że rzeczywistośc, brutalność świata przygniata nas, nie jest formą zakłamania, usprawiedliwiania swoich uczynków, ucieczką od prawdy, której znać nie chcemy? Dowiadują się o tym bohaterowie filmu: jedni stracili sens życia, drudzy próbują go znależć na wlasną reke, kolejni sa świadkami rozpadu wlasnej rodziny, .... Ich wszystkich łączy jedno: są poszukiwaczami szczęścia. Każdy z mężów, żon, dzieci wiedzą, że coś w życiu stracili, ale nie wiedzą co, mimo to dalej trwają w martwym punkcie. Dopiero podczas jednej magicznej nocy ich marzenia, pragnienia, sny, smutki, żale, zazdroście skrystalizują się i dadzą o sobie znać. Dla każdego z nich to będzie sprawdzian i ostateczny rozrachunek z samym sobą, a może jednocześnie szansa na powrót zagubionego gdzieś w codziennych obowiazkach szczęścia??? Dlaczego dopiero teraz... i czy nie jest już za późno....??? Ale dlaczego tak się stało??? Odpowiedź jest prosta: brak zrozumienia i szczerosci, zamykanie się w sobie, nie pielęgnowanie uczuć, utrata milości... doprowadzają ludzi do największej bolączki ówczesnego świata... SAMOTNOŚCI. Czy nie wystarczyłoby zwyczajnie porozmawiać.... chociaż oglądając film można dojśc do wniosku, że problemy światowe, jak efekt cieplarniany, dziura ozonowa czy miedzynarodowe konflikty i wojny są tak banalne i głupio proste, niczym wobec poszukiwaniem kontaktu i zrozumienia z drugą osobą. Bohaterowie mają swoją szanse, a my???