"(...) żenujący jest sposób, w jaki potraktowano rozterki bohatera powracającego po latach na łono cywilizacji i konstatującego, że nie potrafi już myśleć tymi samymi kategoriami, co kiedyś. Jakież to amerykańskie, i jakież w duchu "Forresta Gumpa" właśnie - cywilizacja jest be, a natura cacy, proste uczucia i tradycyjne wartości lepsze niż zepsuty i zdegenerowany świat współczesnych kapitalistów."

WTF? Czy myśmy oglądali ten sam film?

A jeśli chodzi o moje odczucia - film mi się podobał, choć nie jest to żadne arcydzieło. Za największy jego plus trzeba wszakże uznać niesamowite ukazanie więzi Chucka i Wilsona - scena z odpłynięciem tego drugiego jest naprawdę smutna i poruszyła mnie wielokrotnie bardziej niż analogiczne sceny z żywymi bohaterami z innych filmów. Ale minusów też jest sporo - bardzo przeszkadzają dłużyzny, szczególnie w pierwszych scenach z Chuckiem na wyspie. Bohater przechadzający się tylko po ekranie i krzyczący co chwila "Anybody!" zaczął mnie po pewnym czasie nudzić. Na szczęście później robi się już znacznie ciekawiej, choć dłużyzny wracają po powrocie do cywilizacji, bezapelacyjnie najgorszej części filmu - nie oszukujmy się, jest ona dość sztampowa, miejscami patetyczna (choć nie tak, jak uważa pani Olszewska) no i co jakiś czas nudna.

Więc podsumowując: film dobry, ale... czegoś mi w nim bardzo brakuje. Gra Hanksa i piłka Wilson to wielkie atuty, ale jednak czuć bardzo zmarnowany potencjał. Szkoda.