Amerykański film młodzieżowy z przed roku, który w dodatku jest popularny... Nie powinien mi się podobać! A tu taki psikus.

Ciepły, poruszający tematy młodych ludzi w subtelny sposób, nieźle zagrany... Trudno mi wymienić zalety, bo "The Perks of Being a Wallflower" przyciąga głównie siłą ładunku emocjonalnego jaki niesie. Najlepiej pokazuje to chyba tak zwykła scena, jak ta, gdy Charlie daje Sam składankę na schodach. W tym jednym momencie powróciły te wszystkie chwile gdy zależało mi na kimś, a nie wiedziałem jak to powiedzieć. W moim mózgu aż słyszałem krzyk "Charlie zrób coś", któremu kontrował drugi "Nie wygłupiaj się, jak powiesz co do niej czujesz to Cię wyśmieje". Właśnie z tymi myślami bił się bohater i zostało to pięknie pokazane. Angażujących widza scen jest zresztą więcej. Choćby bójka stołówkowa. Jest dość nieprawdopodobna, ale autor jasno zasugerował, że może wydarzyła się jedynie w głowie Charliego, więc nie można mu nic zarzucić. Zaś sama w sobie szarpie nerwy jak mało co...

Jeśli miałbym szukać wad to jedyną wydaje mi się tak mocne podporządkowanie tej opowieści muzyce. Czasem jest to fajne, jak w przypadku seansów "Rocky Horror Picture Show" (bezwzględnie najlepszy musical w historii), a czasami męczyły mnie ujęcia potańcówek i nigdzie nie prowadzące dyskusje o guście.

Poza tym film mocno polecam. Choć chyba nie muszę, bo jest na tyle znany, że prędzej czy później trafi do waszego odtwarzacza.