Tam pokazany jest przypadek chłopaka z Norwegii, który z porażeniem mózgowym przez lata nie ma kontaktu z otoczeniem. Po długim i kosztownym procesie rehabilitacji udaje się z Nim nawiązać kontakt. Film widziałam jakiś czas temu na Panete+ i jest to dokument.

Chce się żyć wg mnie nie jest filmem ani wybitnym, ani też chłamem jakim ktoś go określił. Myślę, że dla społeczeństwa nie mającego doświadczenia z problemem niepełnosprawności jak i dla całej reszty, może spełniać naprawdę pozytywną rolę uzmysławiając z jaką ścianą niezrozumienia może spotkać się osoba, z która nie może komunikować się za sprawą standardowego przekazu. Jak bardzo trzeba być wrażliwym i czułym na sygnały płynące od takiej osoby. I pod tym względem uważam że film jest cenny. Cała reszta czyli narracja, którą się krytukuje, jest pomocna w uzmysłowieniu sobie tego problemu. Jest to udany zabieg reżyserski, po to aby ukazać to co może dziać się w głowie osoby, która nie może się komunikować w żaden inny sposób.
No scena, w której chłopak postanawia wykazać się i rzuca się po broszkę matki leżącą pod łóżkiem, a tymczasem cała rodzina rzuca się aby Mu to uniemożliwić myśląc, że ma atak moim zdaniem mistrzostwo świata. Przezabawna i tragiczna jednocześnie. Po tym jak stoczył się ze schodów i dołączył do"klubu bokserskiego" - również :)

Jedno zastrzeżenie jakie mam, to takie, że niestety umiejętność komunikowania się ze światem nie jest tożsama z normą intelektualną. NIe zależnie od tego czy nam się to podoba czy nie. A film nie daje ani jednego dowodu na normę intelektualną chłopaka. Jednak zupełnie nie przeszkadzało mi to i bawić się wzruszać podczas seansu.


Tekst o Bogu: "no tak co by było, gdyby mnie nienawidził" - cudo :)