Nawet nie próbuję liczyć ile czekałem na obejrzenie tego filmu. Nie dość, że był to jeden z nielicznych obrazów Polańskiego, których nie widziałem to jeszcze uznałem, że jest to moja największa filmowa zaległość. Niby leciał w telewizji, niby w wypożyczalni, niby to, tamto, siamto, a jedna zawsze jakoś mi ten cholerny "Chinatown" umykał. W końcu się zaparłem, włączyłem Ale Kino o 1 w nocy, obejrzałem... i co? I dupa. Bo po raz kolejny Polański zamiast napięcia serwuje nam nudę, a prawdziwy klimat filmu noir daje dopiero w fantastycznej, genialnej końcówce (podobnie zresztą jak w "Dziecku Rosemary").

Pozornie, wszystko jest na swoim miejscu. Mamy detektywa (w dobrej, jednak słabej jak na Nicholsona kreacji), piękną dziunię, która coś ukrywa (rewelacyjna Dunaway!), niby niewinną intryge, która okazuje się na końcu czymś zgoła odmiennym od naszych przewidywań. Mamy dobrą muzykę, ubranka, kapelusze, papieroski, paru sztywniaków i paru złych gości. Wszystko ok? Ano właśnie...

Bo film noir musi mieć klimat. Musi wciągać od pierwszego kadru do ostatniego, wessać nas niczym odkurzać, sprawiać, że jedyne co będziemy widzieli to intrygę, tropy i ślady prowadzące do rozwiązania. Musi pobudzać w nas wszystkie tryby i wciągać tak abyśmy nie widzieli nic innego. Kocham tego typu filmy. "Sokół Maltański" z Bogartem uważam za niekwestionowane arcydzieło i wzór do naśladowania. Polański próbował - nie całkiem wyszło. Zabrakło mi przedewszystkim zdjęć i podkreślenia, że mamy do czynienia z czymś wyjątkowym. Popatrzmy na postacie, cały czas są eksponowane w normalnym świetle... nie ma ludzi wychodzących z cienia, nie ma motywu z tym, że nie widać twarzy tylko cień i dymu wyłaniającego się z papierosa, nie ma nic takiego. Jak na tak charakterystyczny gatunek, zdjęcia były zdecydowanie zbyt pobieżne i zbyt realistyczne. Podobnie muzyka... jest świetna i mogła ona prowadzić cały film, ale była ona puszczana zdecydowanie za rzadko. To co miało nadawać filmowi inny wymiar praktycznie nie istniało. Przez to fabuła nie wciągnęła mnie zbytnio, co jest niedopuszczalne w filmie noir.

Oprócz wyżej wymienionych zalet podobało mi się to, że Polański zwodził widza do samego końca. Wszyscy myślą, że znają odpowiedź, że intryga potoczy się w tę stronę, a tu nagle BUM! Genialna końcówka pozostawia nas z refleksją na temat tego, że nie zawsze dobro zwycięża, a prawda triumfuje. Postać Nicholsona też świetnie napisana. Coś tam wspomina o tym Chinatown, ale tak naprawdę nie do końca wiemy co się tam stało. Mało wiemy o jego przeszłości... jest typowym bohaterem na jedną historię. I to było naprawdę dobre.

Podsumowując: zawód wielki - spodziewałem się klasyka, a dostałem po prostu świetne kino, które próbując wpisać się w tematykę noir stało się TYLKO dobrym kryminałem ze świetną obsadą i niezłą reżyserią. Mimo wszystko - polecam.

7/10